Scyntygrafia nie należy do najpopularniejszych metod, choć z drugiej strony postrzegana jest jako nowoczesne narzędzie diagnostyczne, które wykorzystuje się w technice obrazowania. Wykorzystuje radioizotopy i jest klasyfikowana ze względu na zakres jako poddziedzina medycyny nuklearnej. Swoją rosnącą popularność zawdzięcza precyzyjnym i małoinwazyjnym narzędziom diagnostycznym stosowanym podczas tego badania. Dzięki nim możliwe jest zmierzenie zdolności poszczególnych tkanek i narządów do gromadzenia określonych związków lub pierwiastków chemicznych. Jest to badanie, które wykonuje się w diagnostyce chorób układu kostnego, płuc, tarczycy, serca, dróg żółciowych. Ciąża jest przeciwwskazaniem do tego testu.
Co to jest scyntygrafia?
Badanie izotopów nerek nazywana jest również substytucją renoscyntygrafia or scyntygrafia. Przykładami badań wykonywanych w tym zakresie są scyntygrafia nerek, renografia izotopowa, renoscyntygrafia izotopowa – obrazowa metoda badająca budowę i funkcję nerek. Założenia dot scyntygrafia wiążą się z przekonaniem, że niektóre tkanki mają zdolność wchłaniania chemikaliów, co skutkuje np. tym, że jod po podaniu będzie kumulował się w większym stopniu w tarczycy niż w innych tkankach. W celu uwidocznienia pierwiastków chemicznych stosuje się izotopy promieniotwórcze, które w swoim składzie posiadają różne ilości neutronów o ładunku obojętnym w jądrze, dzięki czemu nie wpływają na właściwości chemiczne pierwiastka. Radioizotopy mają czasami niewłaściwy stosunek neutronów do innych elementów budulcowych w jądrze, co czyni je niestabilnymi i rozkładającymi się. Rozpad ten powoduje przemianę pierwiastka w inny – czemu towarzyszy wyzwolenie promieniowania. Medycyna naturalna wykorzystuje w tym celu promieniowanie gamma – czyli fale elektromagnetyczne.
Badania izotopowe nerek – renoscyntygrafia i scyntygrafia
Renoscyntygrafia polega na podawaniu odpowiednich dawek izotopów promieniotwórczych zebranych w nerki, dzięki czemu ocenia się ukrwienie przesączania kłębuszkowego, wydzielanie kanalikowe oraz wydalanie moczu. Czasami badanie jest wspomagane farmakologią przez jednoczesne podawanie kaptoprylu. Po zakończeniu testu uzyskuje się kolorowy wydruk przedstawiający nerki i określanie zachowania wskaźników. Na dół renoscyntygrafia musisz się odpowiednio przygotować. Najważniejsze, że musisz być na czczo. Podczas badania należy zachować nieruchomą pozycję. Dodatkowo lekarz może zlecić dodatkowe badania mające na celu np. oznaczenie stężenia kreatyniny w surowicy. Jeśli twoje nerki zawodzą scyntygrafia można to zrobić tylko za pomocą znaczników izotopowych. W trakcie renografii pacjent leży na brzuchu, nie ma konieczności rozbierania się, należy jednak w tym momencie usunąć metalowe przedmioty, których obecność zaburza obraz scyntygraficzny. Izotopy promieniotwórcze podaje się dożylnie, najczęściej do żyły w dole łokciowym, w odpowiednim czasie przed wykonaniem pomiarów scyntygraficznych. W zależności od użytego izotopu sam test rozpoczyna się od jednej do czterech godzin później. Pomiar zwykle nie przekracza 10 minut, a rejestracja wyników około 30 minut. Jeśli wykonuje się test farmakologiczny z furosemidem, podaje się go dożylnie i obserwuje wydalanie moczu przez nerki przez kilka minut. Scyntygrafia nerek trwa zazwyczaj kilkadziesiąt minut. Przed badaniem należy poinformować lekarza o sytuacji, w której niemożliwe będzie pobranie moczu do analizy, o aktualnie przyjmowanych lekach, skazie krwotocznej, ciąży. Podczas badania konieczne jest ciągłe monitorowanie stanu pacjenta i reagowanie w przypadku wystąpienia bólu lub duszności. Po badaniu nie wolno zapomnieć o wypłukaniu z organizmu resztek izotopu. Następnie sięgasz po różnego rodzaju płyny – wodę, herbatę, soki. Badanie izotopów nerek można wykonywać wielokrotnie, niezależnie od wieku pacjenta. Nie ma ryzyka powikłań.