Hypochromia to termin medyczny określający utratę koloru w narządzie, tkance lub komórkach. Może być stosowany w szczególności w dermatologii do oceny hipochromicznych plam skórnych lub w hematologii do oznaczania hipochromicznych czerwonych krwinek.

W dermatologii hypochromia jest terminem używanym w odniesieniu do utraty pigmentacji w powłokach, takich jak skóra, włosy i włosy na ciele. Może być również stosowany do oceny utraty koloru w oczach.

Hipochromia jest spowodowana brakiem melaniny, naturalnego pigmentu wytwarzanego przez melanocyty w ciele i odpowiedzialnego za kolor skóry, włosów, włosów na ciele i oczu. Hipochromia może być zatem spowodowana defektem w produkcji melaniny lub zniszczeniem tego pigmentu.

Brak melaniny może mieć wiele przyczyn. Może to być w szczególności spowodowane infekcją, chorobą autoimmunologiczną lub chorobą genetyczną. Wśród przyczyn hipochromii w dermatologii znajdujemy na przykład:

• dotychczasowybielactwo oczno-skórne, charakteryzujący się całkowitym brakiem melaniny w skórze, włosach, włosach na ciele i oczach;
• częściowy albinizm lub piebaldyzm który w przeciwieństwie do albinizmu oczno-skórnego dotyczy tylko skóry i włosów;
• le bielactwo, choroba autoimmunologiczna, która powoduje postępujące zanikanie melanocytów, komórek będących źródłem syntezy melaniny;
• dotychczasowyniedoczynność przysadki, charakteryzujący się zatrzymaniem wydzielania hormonów z przedniego płata przysadki, co może prowadzić do depigmentacji powłok i błon śluzowych;
• le łupież pstry, grzybica, która może skutkować pojawieniem się niedobarwionych plam, zwanych również niedobarwionymi plamami skórnymi.

Postępowanie w hipochromii zależy od diagnozy dermatologa. W przypadku grzybicy można np. wdrożyć leczenie przeciwinfekcyjne. W niektórych przypadkach leczenie nie jest obecnie dostępne. Niemniej jednak zalecane są środki zapobiegawcze w celu ograniczenia rozwoju depigmentacji. Zapobieganie polega na ochronie skóry, włosów i oczu przed promieniami ultrafioletowymi (UV).

W hematologii hipochromia to termin medyczny, którego można używać w odniesieniu do nieprawidłowości w czerwonych krwinkach (czerwonych krwinkach). O hipochromii czerwonych krwinek mówimy, gdy wydają się one nienormalnie blade podczas badania metodą barwienia May-Grünwalda Giemsy. Czerwone krwinki nazywane są wtedy hipochromami.

Bladość czerwonych krwinek wskazuje na brak hemoglobiny. Rzeczywiście, hemoglobina jest pierwiastkiem w czerwonych krwinkach, który nadaje im słynny czerwony kolor. Jest również białkiem odpowiedzialnym za transport tlenu w organizmie, stąd znaczenie szybkiego opanowania hipochromii krwinek czerwonych.

W medycynie ten niedobór hemoglobiny nazywany jest niedokrwistością hipochromiczną. Charakteryzuje się nienormalnie niskim poziomem hemoglobiny we krwi. Niedokrwistość hipochromiczna może mieć wiele przyczyn, w tym:

• niedobór żelaza (niedokrwistość z niedoboru żelaza), pierwiastek śladowy, który przyczynia się do syntezy hemoglobiny;
• dziedziczna wada genetyczna, taka jak talasemia.

Hipochromiczne krwinki czerwone można zaobserwować za pomocą barwnika May-Grünwald Giemsa. Wykorzystując różne odczynniki, metoda ta różnicuje różne populacje komórek krwi w próbce krwi. To zabarwienie umożliwia w szczególności identyfikację czerwonych krwinek lub czerwonych krwinek, które można rozpoznać po ich czerwonym kolorze. Kiedy te krwinki wydają się nienormalnie blade, nazywa się to hipochromią czerwonych krwinek.

Niedokrwistość hipochromiczną często diagnozuje się na podstawie pomiaru dwóch parametrów krwi:

• średnia zawartość hemoglobiny w krwinkach czerwonych (TCMH), która mierzy ilość hemoglobiny zawartej w krwince czerwonej;
• średnie stężenie hemoglobiny w krwinkach czerwonych (CCMH), które odpowiada średniemu stężeniu hemoglobiny na krwinki czerwone.

O hipochromii czerwonych krwinek mówimy w następujących przypadkach:

• TCMH mniej niż 27 µg na komórkę;
• CCMH mniej niż 32 g/dl.

Leczenie niedokrwistości hipochromicznej zależy od jej pochodzenia i przebiegu. W zależności od przypadku niedobór hemoglobiny można na przykład leczyć suplementacją żelaza lub transfuzją krwi.

W cięższych przypadkach może być konieczny przeszczep szpiku kostnego.