Jeśli oceniamy grzyby pod kątem przydatności do spożycia, to wszystkie dzielimy na dwie grupy: nadające się do spożycia i nienadające się do spożycia. Każda z tych grup z kolei obejmuje dwa podgatunki, w zależności od stopnia „jadalności” zawartych w niej grzybów. Odpowiednie grzyby mogą być jadalne lub warunkowo jadalne, a nieodpowiednie grzyby mogą być niejadalne lub trujące. Należy pamiętać, że w klasyfikacji mogą wystąpić rozbieżności. Na przykład w naszym kraju prawdziwy grzyb uważany jest za warunkowo jadalny grzyb, ale na zachodzie Europy należy do kategorii grzybów niejadalnych. Zdarza się również odwrotnie. Nasi ludzie nawet nie uważają boczniaków, pstrokatego parasola czy żuka gnojowego za grzyby, podczas gdy Europejczycy z przyjemnością je zbierają, a nawet klasyfikują jako przysmaki. Ogólnie wiele zależy od kultury i tradycji. Rozważ bardziej szczegółowo każdą kategorię grzybów.

Grzyby jadalne to takie, które nie zawierają absolutnie żadnych szkodliwych lub nieprzyjemnych substancji. Grzyby te mają charakterystyczny „grzybowy” smak i są jadalne nawet na surowo.

Warunkowo jadalne grzyby nie charakteryzują się najprzyjemniejszym zapachem i zawierają szkodliwe lub gorzkie substancje. Można je jeść dopiero po wstępnej obróbce (na przykład gotowaniu lub moczeniu), a także suszone lub solone. Każdy rodzaj pieczarki ma własną sprawdzoną technologię przetwarzania. Na przykład gorzka russula lub smardze wymagają gotowania przez 3-5 minut. Czarne grzyby, valui lub volushki trzeba gotować nieco dłużej – 10-15 minut. Te grzyby dobrze nadają się również do solenia, tylko muszą być trzymane w słonej wodzie przez dwa dni wcześniej. Ale linie są gotowane dwa razy: najpierw przez 5-10 minut, potem zmieniają wodę i pozostawiają ją na kuchence na kolejne 15-20 minut. I nawet tak staranne przetwarzanie nie gwarantuje stuprocentowej nieszkodliwości linii.

Niejadalne obejmują przedstawicieli królestwa grzybów, które mają bardzo nieprzyjemny smak i zapach, zawierają szkodliwe substancje. Takich grzybów nie da się zamienić na jadalne przez jakąkolwiek obróbkę. Dlatego nie są przygotowywane jako samodzielne danie, a jedynie czasami używane jako przyprawa.

I wreszcie trujące grzyby. Jak sama nazwa wskazuje, grzyby te zawierają substancje toksyczne, które stanowią zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, a nawet życia ludzkiego. W zależności od tego, jak dokładnie trujące grzyby działają na organizm, dzieli się je na trzy rodzaje. Pierwsza grupa to grzyby z tzw. akcją lokalną. Należą do nich sztuczny płaszcz przeciwdeszczowy, trochę gorzkiej gołąbki, czerwony grzyb, rząd tygrysa i wiosenne grzyby (niedogotowane). Takie grzyby uderzają w układ pokarmowy w ciągu 15-60 minut po spożyciu. Objawy trwają od dwóch dni do tygodnia, w zależności od indywidualnych cech organizmu. Skutki śmiertelne są rzadkie, ale nie wykluczone, zwłaszcza u osób ze słabą odpornością.

Druga grupa obejmuje grzyby, które atakują ośrodkowy układ nerwowy, powodując w nim różne zaburzenia (aż do halucynacji i omdlenia). Może również wystąpić ciężka niestrawność. Pierwsze objawy pojawiają się z reguły w odstępie od pół godziny do dwóch godzin. Grzyby z drugiej grupy to gołąbek wymiotny, hebeloma, entolomia, niektóre rzędy i włókna, a także powszechnie znany muchomor.

Trzecia grupa trujących grzybów jest najbardziej niebezpieczna i podstępna. Rozpoczynają swój destrukcyjny, toksyczny wpływ plazmy na organizm natychmiast po zjedzeniu. Ale przez dzień lub dwa nie obserwuje się żadnych alarmów. Osoba może nawet nie podejrzewać, że została otruta, a toksyny grzybowe już zabijają komórki wątroby i (czasami) nerek. Około jedna trzecia tych zatruć kończy się śmiercią. Trzecia grupa grzybów obejmuje muchomor wiosenny i muchomor śmierdzący, krwawoczerwoną pajęczynę, perkoz blady, linie i prawie wszystkie płaty.

Dodaj komentarz