Grzyb polski (Imleria badia)

Systematyka:
  • Podział: Basidiomycota (podstawczaki)
  • Podział: Agaricomycotina (Agaricomycetes)
  • Klasa: Agaricomycetes (Agaricomycetes)
  • Podklasa: Agaricomycetidae (Agaricomycetes)
  • Zamówienie: Boletales (Boletales)
  • Rodzina: Boletaceae (Boletaceae)
  • Źródło: Imleria
  • Typ: Imleria badia (polski grzyb)
  • Kasztan mokhovik
  • brązowy grzyb
  • grzyb panski
  • Xerocomus badius

Siedlisko i czas wzrostu:

Grzyb polski rośnie na glebach kwaśnych w lasach mieszanych (często pod dębami, kasztanami i bukami) i iglastych – pod drzewami w średnim wieku, na ściółce, na glebach piaszczystych i w mchach, u nasady drzew, na glebach kwaśnych na nizinach i w górach , pojedynczo lub w małych grupach, nierzadko lub dość często, corocznie. Od lipca do listopada (Europa Zachodnia), od czerwca do listopada (Niemcy), od lipca do listopada (Czechy), od czerwca do listopada (były ZSRR), od lipca do października (Ukraina), od sierpnia do października (Białoruś) , we wrześniu (Daleki Wschód), od początku lipca do końca października z ogromnym wzrostem od końca sierpnia do połowy września (obwód moskiewski).

Ukazuje się w północnej strefie umiarkowanej, w tym w Ameryce Północnej, ale bardziej masowo w Europie, m.in. w Polsce, Białorusi, zachodniej Ukrainie, krajach bałtyckich, europejskiej części Naszego Kraju (w tym w regionie Leningradu), na Kaukazie, w tym na północy, zachodniej Syberii (w tym w regionie Tiumeń i terytorium Ałtaju), Syberii Wschodniej, na Dalekim Wschodzie (m.in. wyspa Kunashir), w Azji Środkowej (w okolicach Ałma-Aty), w Azerbejdżanie, Mongolii, a nawet w Australii (południowa strefa umiarkowana). Na wschodzie Naszego Kraju występuje znacznie rzadziej niż na zachodzie. Na Przesmyku Karelskim według naszych obserwacji rośnie od piątego pięciodniowego okresu lipca do końca października i w trzecim pięciodniowym okresie listopada (w długą, ciepłą jesień) z masywnym przyrostem na przełomie sierpnia i września oraz w trzecim pięciodniowym okresie września. O ile wcześniej grzyb rósł wyłącznie w lasach liściastych (nawet w olsach) i mieszanych (ze świerkiem), to w ostatnich latach coraz częściej spotyka się go w piaszczystym lesie pod sosnami.

Opis:

Kapelusz ma średnicę 3-12 (do 20) cm, półkulisty, wypukły, płasko-wypukły lub w kształcie poduszki w wieku dojrzałym, płaski w starszym wieku, jasnoczerwono-brązowy, kasztanowy, czekoladowy, oliwkowy, brązowawy i ciemnobrązowy (w porze deszczowej – ciemniej), czasem nawet czarnobrązowy, z gładką, u młodych grzybów z wygiętymi, w dojrzałych – z podniesionym brzegiem. Skóra jest gładka, sucha, aksamitna, przy deszczowej pogodzie – tłusta (błyszcząca); nie jest usuwany. Po naciśnięciu na żółtawą rurkowatą powierzchnię pojawiają się niebieskawe, niebiesko-zielone, niebieskawe (z uszkodzeniem porów) lub nawet brązowo-brązowe plamy. Kanaliki są karbowane, lekko przylegające lub przylegające, zaokrąglone lub kanciaste, karbowane, różnej długości (0,6-2 cm), z żebrowanymi brzegami, od białego do jasnożółtego w młodości, następnie żółto-zielonego, a nawet żółtawo-oliwkowego. Pory są szerokie, średnie lub małe, monochromatyczne, kanciaste.

Noga 3-12 (do 14) cm wysokości i 0,8-4 cm grubości, gęsta, cylindryczna, ze spiczastą podstawą lub spuchnięta (bulwiasta), włóknista lub gładka, często zakrzywiona, rzadziej – włóknista-cienka-łuskowata, jednolita, jasnobrązowa, żółtawo-brązowa, żółto-brązowa lub brązowa (jaśniejsza niż czapka), u góry iu podstawy jaśniejsza (żółtawa, biała lub płowa), bez wzoru siateczki, ale wzdłużnie prążkowana (z prążkami koloru skuwki – czerwono-brązowe włókna). Po naciśnięciu zmienia kolor na niebieski, a następnie na brązowy.

Miąższ jest gęsty, mięsisty, o przyjemnym (owocowym lub grzybowym) zapachu i słodkawym smaku, białawy lub jasnożółty, brązowawy pod skórką kapelusza, lekko niebieski na pocięciu, następnie brązowieje i w końcu znów staje się biały. W młodości jest bardzo twardy, potem staje się bardziej miękki. Proszek zarodników oliwkowo-brązowy, brązowo-zielonkawy lub oliwkowo-brązowy.

Debel:

Z jakiegoś powodu niedoświadczeni grzybiarze bywają myleni z borowikiem brzozowym lub świerkowym, choć różnice są oczywiste – borowik ma beczułkowatą, jaśniejszą nogę, wypukłą siateczkę na nodze, miąższ nie sinieje, itp. W podobny sposób różni się od niejadalnego grzyba żółciowego (Tylopilus felleus). ). Jest znacznie bardziej podobny do grzybów z rodzaju Xerocomus (machowce): mech pstrokaty (Xerocomus chrysenteron) z pękającą z wiekiem żółtobrązową czapeczką, w której odsłania się czerwono-różowa tkanka, mech brązowy (Xerocomus spadiceus) z żółtym , czerwonawy lub ciemnobrązowy lub ciemnobrązowy kapelusz o średnicy do 10 cm (w spękaniach widoczna jest sucha białawo-żółta tkanka), z kropkowaną, włóknisto-łuskowatą, pudrową, białawo-żółtawą, żółtą, następnie ciemniejącą łodygą, delikatna czerwona lub gruba jasnobrązowa siateczka na wierzchu i różowobrązowa u podstawy; Zielone koło zamachowe (Xerocomus subtomentosus) ze złocistobrązową lub brązowo-zielonkawą czapeczką (warstwa rurkowata złotobrązowa lub żółtawo-zielonkawa), która pęka, odsłaniając jasnożółtą tkankę i jaśniejszą łodygę.

Film o polskim grzybie:

Grzyb polski (Imleria badia)

Dodaj komentarz