Spis treści
Tak minął październik, który, przerażając nas złą pogodą, nadal okazjonalnie dawał nam piękne, słoneczne dni. Na nosie ostatni miesiąc jesieni - listopad.
On również, podobnie jak jego poprzednik, mylił nas w liczeniu miesięcy w roku kalendarzowym. Według kalendarza gregoriańskiego jest to jedenasty, ale według starego kalendarza rzymskiego - dziewiąty, który stał się podstawą jego nazwy (od łacińskiego listopadczyli dziewiąty). Ale nasi przodkowie nazywali to inaczej: Liściaste, Liściaste, Liściaste, Lód, Pierś, Zamrożenie, Zimowe wypieki, Półzimy, Svadnik, Miesiąc pełnych spiżarni, Brama zimowa.
Listopad już nie rozpieszcza nas ciepłem - w końcu często zamiata śnieg, grozi Michajłowskim i Kazańskim przymrozkami, mgłami i rzadkimi odwilżami. Ten miesiąc jest bogaty w święta kościelne i świeckie, a także początek postu bożonarodzeniowego.
Listopad to wspaniała okazja nie tylko do myślenia o zdrowym odżywianiu, ale także do przestawienia się na to. Na początek uczciwie odpowiedz sobie na pytania: „czym jest indywidualna zdrowa dieta?”, „Jak sporządzić własny dziennik żywieniowy?”, „Jak zbudować schemat picia?”, „Jak codzienna dieta wpływa na dieta? ”,„ Na jakiej zasadzie wybierać żywność? „,” Co to jest głód, uzależnienie od jedzenia i przekąski? ”
Tak więc tradycyjne produkty z listopada:
brukselki
Dwuletnie warzywo z rodziny Cruciferous, które ma grubą, długą łodygę (do 60 cm lub więcej) i podłużne liście, które po osiągnięciu dojrzałości tworzą małe kikuty. Na jednym z krzaków może wyrosnąć 50-100 kawałków takich „mini-kopii” białej kapusty.
Belgijscy hodowcy warzyw wyhodowali to warzywo z odmian jarmużu. Dlatego opisując tę roślinę, Karl Linnaeus nadał jej imię na ich cześć. Z biegiem czasu kapusta „belgijska” rozpowszechniła się szeroko w Holandii, Niemczech i Francji, a później - w krajach Europy Zachodniej, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Posiada niską kaloryczność - 43 kcal na 100 g i zawiera takie pożyteczne substancje jak kwas foliowy, lekkostrawne i wysokiej jakości białko, błonnik, potas, fosfor, żelazo, magnez, witaminy z grupy B, prowitamina A, witamina C.
Spożywanie brukselki zapobiega chorobom układu krążenia, obniża poziom kancerogenów w organizmie, poprawia funkcjonowanie układu hormonalnego, nerwowego i immunologicznego, wzmacnia ściany naczyń krwionośnych, wspomaga tworzenie czerwonych krwinek. Ponadto warzywo to zmniejsza ryzyko rozwoju komórek nowotworowych odbytnicy, piersi i szyjki macicy. Polecany jest również przy anemii, zaparciach, cukrzycy, chorobie wieńcowej, przeziębieniach, bezsenności, astmie, zapaleniu oskrzeli, gruźlicy, przywróceniu funkcji trzustki. Spożywanie brukselki w okresie ciąży przyczynia się do prawidłowego rozwoju układu nerwowego płodu, zmniejsza ryzyko wad wrodzonych u noworodków.
Brukselka jest szeroko stosowana w kuchni ze względu na delikatny, orzechowy smak. Na przykład można go gotować z bekonem, jajkami, pieczarkami, bułką tartą, sezamem, sosem imbirowym, piersiami z kurczaka, „po włosku”, „po brukselsku”. Zupę mleczną, medaliony, bulion, omlet, sałatkę, zapiekankę, kulebyaku, ciasta można uznać za bardzo smaczne dania z tego warzywa.
Rzodkiewka
Odnosi się do jednorocznych / dwuletnich roślin zielnych z rodzaju rzodkiewki z rodziny kapusta. To warzywo wyróżnia się zaokrąglonym, podłużnym lub owalnym warzywem korzeniowym koloru czarnego, białego, szarego, zielonego, różowego lub fioletowego.
Starożytny Egipt uważany jest za miejsce narodzin rzodkiewki, gdzie z jej nasion przygotowywano olej roślinny. Z ziemi egipskiej rzodkiew „migrowała” do starożytnej Grecji (gdzie ceniono ją na wagę złota) i do krajów Europy. Ale rzodkiewka została sprowadzona na ziemie naszego kraju z Azji, tutaj bardzo szybko stała się nie tylko popularna, ale także prawdziwym „wybawcą” Słowian w czasach głodu.
Warzywo korzeniowe rzodkiewki zawiera minerały, białka, węglowodany, kwasy organiczne, olejki eteryczne, witaminę C, B2, B1, glukozydy, cukier, substancje zawierające siarkę, błonnik, potas, sód, magnez, wapń, żelazo, fosfor, aminokwasy.
Rzodkiewka ma właściwości fitonobójcze, przeciwbakteryjne, bakteriobójcze i przeciwzapalne, zwiększa poziom soli mineralnych i witamin w organizmie. W medycynie ludowej w różnych przepisach zaleca się stosowanie rzodkiewki do pobudzania apetytu, leczenia kamicy moczowej i korzonków nerwowych, opróżniania pęcherzyka żółciowego, usuwania nadmiaru płynu z organizmu, wytwarzania żółci i stymulowania motoryki jelit. A także wchodzi w skład diety medycznej w przypadku krwioplucia, atonii jelit, chorób nerek i wątroby, zapalenia pęcherzyka żółciowego, zaparć, w celu wzmocnienia włosów.
Do gotowania używa się korzeni i młodych liści rzodkiewki. Można z nich przyrządzić pyszne zupy, sałatki, barszcz, okroshkę, przekąski, wszelkiego rodzaju dania warzywne i mięsne.
Pasternak
To warzywo z rodziny Seler, które wyróżnia gruby, przyjemnie pachnący i słodkawy korzeń, ostro żebrowana łodyga i pierzaste liście. Owoce pasternaku mają kształt kulistoeliptyczny lub płasko ściskany, o barwie żółtobrązowej.
Pierwotnie pasternak (aracachu lub marchew peruwiańska) był uprawiany przez Indian Quechua ze względu na ich jadalne korzenie białkowe. Zawiera witaminę C, karoten, olejki eteryczne, węglowodany, witaminę B2, B1, PP, olejki eteryczne, sole mineralne, przyswajalne węglowodany, potas. Przydatne substancje znajdują się zarówno w liściach (olejki eteryczne), jak iw korzeniu pasternaku (fruktoza i sacharoza).
Stosowanie pasternaku pomaga zwiększyć libido, zmniejszyć zawartość wody w organizmie, poprawia trawienie i krążenie krwi, korzystnie wpływa na układ nerwowy, zmniejsza kolkę nerkową i wątrobową. Ponadto pasternak ma właściwości przeciwbólowe, uspokajające, wykrztuśne i moczopędne. Zalecany jest przy chorobach układu krążenia, bielactwie nabytym, łysieniu plackowatym, napadach dusznicy bolesnej, nerwicach i niewydolności wieńcowej, nadciśnieniu tętniczym, skurczach mięśni i nerwicach.
Podczas gotowania korzenie pasternaku są suszone i dodawane do sproszkowanych mieszanek przypraw. A także słabo pikantne zielenie pasternaku są używane do przygotowywania potraw warzywnych, przygotowywania mieszanek zup i konserw.
Róża chińska
okra, damskie palce, gombo
Należy do cennych roślin warzywnych jednorocznych roślin zielnych z rodziny Malvaceae. Różni się rozgałęzioną grubą łodygą, obniżonymi liśćmi o jasnym odcieniu zieleni, duże kremowe kwiaty. Owoce okry to cztero- lub ośmioboczne zielone „pudełka” z nasionami.
Kraj, w którym narodziła się okra, nie jest niezawodnie znany, ale najczęściej owoc ten występuje w krajach Afryki, Ameryki Północnej i Indii. Współcześni hodowcy warzyw nauczyli się uprawiać go w chłodniejszych regionach (na przykład w naszym kraju, Rosji, krajach europejskich).
Okra należy do produktów dietetycznych o niskiej kaloryczności – tylko 31 kcal na 100 g i zawiera takie przydatne substancje jak: żelazo, białko, błonnik, witaminy C, K, B6, A, wapń, potas, kwas foliowy. Polecany jest do stosowania przez kobiety w ciąży, diabetyków, pacjentów z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi, osoby z nadwagą. Okra wspomaga powrót do zdrowia po dusznicy bolesnej, depresji, chronicznym zmęczeniu, astmie, miażdżycy, wrzodach, wzdęciach, zaparciach, impotencji.
Oprócz owoców młode liście okry są również używane do gotowania potraw duszonych i gotowanych, sałatek, konserw i jako dodatek. Zamiast kawy można użyć jej prażonych nasion.
Szpinak
Odnosi się do jednorocznych warzywnych roślin zielnych z rodziny Amaranth. Różni się jasnymi lub ciemnozielonymi, falistymi lub gładkimi liśćmi, które kształtem przypominają ludzką dłoń. Ma też zielonkawe małe kwiaty i owoce w postaci owalnych orzechów.
Szpinak BC był uprawiany w starożytnej Persji, ale chrześcijańscy rycerze przywieźli go do Europy, kiedy wrócili z wypraw krzyżowych. Do tej pory w krajach arabskich uważany jest za niezbędny w przyrządzaniu wielu potraw.
Niskokaloryczny szpinak - 22 kcal na 100 g świeżych liści, które zawierają witaminy C, B6, A, B2, B1, PP, E, P, K, D2, białko, jod, łatwo przyswajalne i organiczne żelazo, minerały, potas, błonnik…
Liście szpinaku mają działanie przeczyszczające, tonizujące, przeciwzapalne i moczopędne. Jedzenie szpinaku pomaga zapobiegać rakowi, schudnąć, normalizować pracę jelit i hamować rozwój zaburzeń nerwowych. Zalecany przy anemii, wyczerpaniu, anemii, nadciśnieniu, zapaleniu żołądka, cukrzycy, zapaleniu jelit.
Ze szpinaku można przyrządzić sałatki, calzone, chude placki, canneloni, quiche, makarony, zapiekanki, bułki, kotlety, kapuśniak, sabzu-kaurma, suflet, puree, phali, makaron oraz inne zwykłe i bardzo nietypowe dania.
kiwi
chiński agrest
Należy do podgatunku winorośli zielnych z chińskiej rodziny Actinidia i wyróżnia się owocami o „owłosionej” skórce i zielonym miąższu.
Za miejsce narodzin tej rośliny uważa się Chiny, w których wyrósł jej przodek, liana mikhutao. I chociaż na świecie jest obecnie ponad 50 odmian kiwi, tylko kilka z nich jest jadalnych. Głównymi dostawcami kiwi na skalę przemysłową są Nowa Zelandia i Włochy.
Owoce kiwi są produktem niskokalorycznym, ponieważ zawierają 48 kcal na sto gramów. Wśród jego przydatnych składników należy wyróżnić błonnik, glukozę, aminokwasy, fruktozę, magnez, witaminę E, C, B1, A, PP, B2, B6, B3, potas, beta-karoten, fosfor, wapń, żelazo, pektyny, flawonoidy kwas foliowy, enzymy, kwas jabłkowy, cytrynowy, chinowy i inne kwasy owocowe, aktynidyna.
Stosowanie kiwi pomaga wzmocnić układ odpornościowy, produkcję kolagenu, normalizację ciśnienia krwi, zapobieganie tworzeniu się nitrozoamin i zakrzepów krwi w tętnicach. Zalecany jest przy zwiększonej nerwowości, problemach trawiennych, chorobach reumatycznych, kamicy nerkowej, w celu poprawy wydolności fizycznej, chorób serca. A także owoce tej rośliny sprzyjają pracy żołądka, pęcherzyka żółciowego, jelita cienkiego i grubego, pęcherza moczowego, układu rozrodczego, mięśni narządów płciowych. Kiwi ma właściwości przeciwutleniające i antymutagenne oraz spala tłuszcze.
W kuchni kiwi służy do wyrobu ciast, ciast, bułek, sałatek, dżemów, pizzy, syropu, ciastek, grzanek, musów, marmolady, flan, fondue, sosów, śmietany, konfitur, lodów, jogurtów, ponczu, podczas pieczenia mięsa , kebaby itp.
Żurawina
Zimozielony krzew z rodziny borówki brusznicy, wyróżniający się niskimi, cienkimi pędami i czerwonymi kulistymi jagodami o kwaśno-gorzkim smaku.
Żurawina jest szeroko rozpowszechniona w różnych krajach świata, w których występuje dużo bagiennych gleb leśnych, turzycowo-torfowych, tundry czy torfowisk mchowych. Oto mała lista takich krajów: Rosja (w tym Daleki Wschód), nasz kraj, niektóre kraje europejskie, Kanada i Stany Zjednoczone.
Żurawina jest produktem niskokalorycznym, ponieważ na 100 gramów jagód jest tylko 26 kcal. Jej jagody zawierają witaminę C, kwas cytrynowy, chinowy i benzoesowy, witaminy z grup K, B i PP, cukier, olejek eteryczny, karoten, pektyny i garbniki, sól wapniową, potas, fosfor, jod, żelazo, magnez, miedź, bor, kobalt, mangan itp.
Jedzenie żurawiny zapobiega „złemu” cholesterolowi, zwiększa elastyczność i wytrzymałość naczyń krwionośnych, sprzyja wchłanianiu witaminy C, poprawia pamięć, koi nerwy. Ze względu na swoje właściwości lecznicze żurawina polecana jest przy schorzeniach takich jak: zapalenie migdałków, grypa, przeziębienia; reumatyzm; awitaminoza; częsty stres, chroniczne zmęczenie i bóle głowy; bezsenność; gruźlica; miażdżyca i choroby układu sercowo-naczyniowego; ropne rany, wrzody i oparzenia skóry; próchnica i choroby przyzębia; infekcje układu moczowo-płciowego.
Zwykle je się je świeże lub mrożone, ale można je również suszyć i namaczać, używać do produkcji soków, napojów owocowych, przetworów, galaretek, galaretek, koktajli i kwasu chlebowego, dodawać do ciast, sałatek i innych potraw.
Jabłko Antonówka
Należy do odmian wczesnozimowych i wyróżnia się silnym, dużym drzewem o kulistej koronie. Owoce Antonówki są średniej wielkości, owalno-stożkowate lub płasko-okrągłe o fasetowanej lub żebrowanej, zielonkawej powierzchni, o charakterystycznym zapachu i kwaśnym smaku.
Warto zauważyć, że nie można było ustalić rodowodu „Antonówki” w ten sam sposób, w jaki została stworzona na drodze selekcji ludowej. W krajach Europy Wschodniej ta odmiana jabłek stała się powszechna w drugiej połowie XX wieku i jest obecnie szeroko reprezentowana przez podgatunki na Białorusi, środkowej Rosji i regionie Wołgi, w północnych regionach naszego kraju. Wśród jego popularnych odmian są: „biała”, „szara”, „cebulowa”, „słodka”, „płaska”, „żebrowana”, „w paski” i „szklista” Antonovka.
Antonovka, podobnie jak wszystkie jabłka, jest owocem niskokalorycznym - 47 kcal na sto gramów. Owoce tej odmiany zawierają błonnik, kwasy organiczne, potas, sód, wapń, witaminy B3, A, B1, PP, C, magnez, żelazo, fosfor, jod i 80% wody. Wśród jego użytecznych właściwości jest zdolność do normalizacji trawienia, obniżania poziomu cholesterolu, zapobiegania rozwojowi miażdżycy, wspomagania układu odpornościowego, działa oczyszczająco i dezynfekująco na organizm, wzmacnia układ nerwowy i stymuluje aktywność mózgu. Zaleca się spożywanie jabłek podczas leczenia hipowitaminozy, cukrzycy, aby zapobiec rozwojowi raka, przy nerwicach.
Najczęściej jabłka je się na surowo, ale można je marynować, solić, piec, suszyć, dodawać do sałatek, deserów, sosów, dań głównych, napojów i innych kulinarnych arcydzieł.
Rokitnik zwyczajny
Należy do rodziny Lokhovye i może rosnąć jako krzew lub małe drzewo z „kolczastymi” gałęziami i wąskimi zielonymi liśćmi. Jest szeroko rozpowszechniony w Mołdawii, Rosji, naszym kraju i na Kaukazie.
Owoce rokitnika są małe, owalne w kolorze pomarańczowo-czerwonym lub pomarańczowo-żółtym, dosłownie „przyklejają się” do gałęzi rośliny. Jagody mają przyjemny słodko-kwaśny smak, specyficzny i niepowtarzalny aromat ananasa. Zawierają witaminy B1, C, B2, K, E, P, flawonoidy, kwas foliowy, karotenoidy, betainę, cholinę, kumarynę, kwasy organiczne (jabłkowy, cytrynowy, winowy i kawowy), garbniki, magnez, sód, krzem, żelazo , aluminium, nikiel, ołów, stront, molibden i mangan.
Dzięki temu „koktajlowi” użytecznych składników rokitnik polecany jest do wzmacniania naczyń krwionośnych, poprawy metabolizmu, zmniejszania ryzyka powstawania zakrzepów, działania antyoksydacyjnego na organizm, gojenia wrzodów, oparzeń i ran skóry. Jagody są zawarte w żywieniu medycznym w chorobach krwi i układu sercowo-naczyniowego, chorobie wrzodowej żołądka, zapaleniu żołądka, niedoborach witamin, zapaleniu stawów, uszkodzeniach błony śluzowej oczu i skóry na skutek promieniowania.
W gotowaniu dżemy, kompoty, galaretka, ptasie mleczko, galaretka, masło, sok, lody są najczęściej przygotowywane z jagód rokitnika.
Kasza pszenna
Jest to częściowo lub całkowicie przetworzona pszenica, która w procesie produkcyjnym jest pozbawiona okrywy owocowej i nasiennej, zarodków i polerowana. Należy zauważyć, że nawet w czasach biblijnych owsianka była jednym z głównych dań na stole wśród mieszkańców Galilei. W Rosji ziarno pszenicy zawsze symbolizowało obfitość i dobrobyt, więc owsianka pszeniczna dla Słowian stała się obowiązkowym produktem spożywczym.
Do produkcji tego zboża używa się pszenicy durum o wysokiej zawartości glutenu (np. Odmiana Durum). W swoim składzie zawiera takie pożyteczne substancje jak: skrobia, węglowodany, egzogenne aminokwasy, białko, błonnik, tłuszcze roślinne, mikroelementy (potas, fosfor, wapń, magnez), witaminy PP, B1, C, B2, E, B6.
Wysokiej jakości kaszę pszenną wyróżnia wysoki procent dobrej jakości ziaren zbóż, jednolita konsystencja, wysoka kaloryczność (325 kcal na 100 gram produktu) oraz lekkostrawność.
Ten rodzaj płatków ma ogólne właściwości wzmacniające, immunostymulujące, należy do kategorii produktów „naturalne źródło energii”, reguluje metabolizm tłuszczów i usprawnia pracę przewodu pokarmowego, obniża poziom cholesterolu, spowalnia starzenie się organizmu, poprawia kondycję włosów , paznokcie, skóra. Jego stosowanie poprawia pracę układu sercowo-naczyniowego i mózgu, usuwa z organizmu metale ciężkie, sól, pozostałości antybiotyków i substancje toksyczne.
Mąka pszenna służy do przygotowywania potraw dla niemowląt i potraw dietetycznych (na przykład zupy, klopsiki, puddingi i zapiekanki).
Moroszka
Należy do wieloletnich roślin zielnych z rodzaju Rubus z rodziny Pink, wyróżnia się rozgałęzionym, pełzającym kłączem, wyprostowaną łodygą, białymi kwiatami i pomarszczonymi, sercowatymi liśćmi. Owoce maliny moroszki to pestkowiec złożony, czerwonawy po uformowaniu, bursztynowo-żółty po dojrzewaniu, o winnym, kwaśno-ostrym smaku.
Malina moroszka jest szeroko rozpowszechniona na Syberii, Sachalinie i Kamczatce; preferuje strefy polarno-arktyczne, tundrowe, leśno-tundrowe i leśne.
Owoce maliny moroszki są bogate w magnez, wapń, potas, żelazo, glin, fosfor, kobalt, krzem, witaminy B3, PP, B1, C, A, białka, cukier, substancje pektynowe, błonnik, kwasy organiczne (a mianowicie: askorbinowy, cytrynowy, jabłkowy, kwas salicylowy), antocyjany, karotenoidy, garbniki, fitoncydy, leukocyjany, leukoantocyjany, tokoferole.
Nasiona maliny moroszki zawierają takie naturalne składniki aktywne jak: przeciwutleniacze, kwasy tłuszczowe omega, kwas linolowy i alfa-linolowy, sterole roślinne.
Stosowanie maliny moroszki pomaga w transporcie wodoru, utrzymaniu stanu koloidalnego substancji międzykomórkowej, normalizacji przepuszczalności naczyń włosowatych, odmłodzeniu populacji komórek, przyspieszeniu regeneracji uszkodzonych komórek oraz metabolizmie tkanek. Zalecany jest w profilaktyce chorób sercowo-naczyniowych i onkologicznych.
Do celów spożywczych maliny moroszki są spożywane w postaci świeżej, marynowanej lub namoczonej. Ponadto można z nich zrobić galaretkę, kompot, dżem, likier, wino i sok.
Uwagi
antarktyczny antarktyczny
Jest to ryba morska, która należy do rzędu Perchiformes i wyróżnia się obecnością dwóch bocznych linii na długim ciele, cykloidalnych łusek oraz małym i spłaszczonym pyskiem. Na świecie występuje około 30 gatunków nototheni, które żyją głównie w wodach Antarktyki i subantarktycznych. Najsłynniejszą z nich jest nototenia marmurkowa, która bardzo przypomina dorsza z charakterystycznymi plamami na ciele, co powoduje zamieszanie w naukowej klasyfikacji ryb.
Mięso Notothenia to produkt o średniej kaloryczności (100 kcal na 148 gramów), który wyróżnia obecność takich pożytecznych substancji jak: łatwo przyswajalne białka, olej rybny, witaminy PP, D, A, C, kobalamina, kwas foliowy pirydoksyna, ryboflawina, tiamina, nikiel, kobalt, molibden, fluor, chrom, mangan, miedź, jod, cynk, żelazo, siarka, chlor, fosfor, potas, sód, magnez, wapń.
Stosowanie nototenii przyczynia się do rozwoju układu kostnego dzieci, osób starszych i kobiet w ciąży, normalizacji procesów metabolicznych, profilaktyki miażdżycy i chorób układu sercowo-naczyniowego, normalizacji układu nerwowego, poprawy myślenia procesy.
W kuchni, ze względu na wysokie walory smakowe tłustego i soczystego mięsa, nototenia służy do przyrządzania różnorodnych potraw - jest gotowana, smażona, duszona, wędzona.
Bieługa
Ryby słodkowodne, które należą do rodziny jesiotrów, wyróżniają się dużą wagą (do 1 tony) i dużymi rozmiarami (około 4 metrów). Beluga „mega-długowieczność” – może osiągnąć nawet sto lat. Przez całe życie wielokrotnie wchodzi do rzek na tarło i „spływa” z powrotem do morza. Jego siedliskiem są baseny Morza Kaspijskiego, Czarnego i Azowskiego. Należy zauważyć, że ten gatunek jesiotra jest wymieniony w Czerwonej Księdze.
Z punktu widzenia wędkarstwa bieługa jest rybą cenną, odznacza się smacznym mięsem i jest producentem czarnego kawioru. Jego mięso zawiera 20% całkowitej masy łatwo przyswajalnych białek, aminokwasów (zwłaszcza niezbędnej metioniny), niklu, molibdenu, fluoru, chromu, cynku, chlorku wapnia, fosforu, potasu, żelaza, witamin A, D, B, ekwiwalentu niacyny .
Podczas gotowania mięso bieługi można nie tylko zamrozić na stałe, ale także wędzone, suszone lub konserwowane. Kawior Beluga jest przetwarzany w beczce lub w prosty sposób ziarnisty. Vyaziga stała się specjalną potrawą z bieługi, która jest bardzo powszechna w miejscach jej połowu. Pęcherz pływacki bieługi służy do klarowania win i wytwarzania kleju, a skóry używa się do produkcji butów.
Należy zauważyć, że populacja bieługi jest katastrofalnie niska, dlatego trudno jest kupić mięso lub kawior tej ryby ze względu na ich wysoki koszt lub małą częstość występowania.
Shiitake
Jest to grzyb z rodzaju Millechniki, który wyróżnia się dużą, wklęsłą, oślizgłą czapką o kudłatej krawędzi, kolorze białym lub zielonobrązowym i wydrążoną, grubą, krótką łodygą. Uwielbia lasy świerkowe, brzozowe lub mieszane naszego kraju, Białorusi i Rosji, rośnie w „dumnej” samotności lub z całą rodziną. I chociaż jedzą grzyby mleczne, to są „warunkowo” jadalne i są używane tylko w postaci solonej.
Mleko jest rekordzistą pod względem niskokalorycznej zawartości - tylko 19 kcal na sto gramów. Zawiera przydatne substancje, takie jak białka, tłuszcze, ekstrakty, kwas askorbinowy, tiamina i ryboflawina. Zaleca się go stosować przy kamicy nerkowej i gruźlicy, cukrzycy, ranach ropnych, rozedmie płuc, kamicy moczowej.
Kremy
Jest to część mleka zawierająca tłuszcz, która osadziła się lub została poddana przemysłowej destylacji za pomocą wirówki. W zależności od metody obróbki dzielimy je na sterylizowane i pasteryzowane.
Krem zawiera wysoki procent łatwo przyswajalnego tłuszczu - aż 35% oraz wiele przydatnych substancji (witamina E, A, C, B2, B1, PP B, D, potas, magnez, fosfor, chlor, cynk, żelazo, L- tryptofan, lecytyna). Zaleca się je stosować w celu uspokojenia układu nerwowego, usprawnienia pracy gonad, przy bezsenności, depresji i zatruciach (w niektórych przypadkach).
Śmietankę wykorzystuje się do przygotowania wszelkiego rodzaju deserów (ciast, serników, kruchego pieczywa, lodów, risotto, śmietanki), zup, sosów, fricassee, julienne, mascarpone, mongolskiej herbaty i wielu innych potraw.
Wołowina
Mięso przedstawicieli bydła (jałówki, byki, woły, babki i krowy). Wyróżnia się elastycznością, soczysto-czerwoną barwą, przyjemnym zapachem i delikatną włóknistą strukturą marmuru, miękkie żyłki jego tłuszczu odznaczają się biało-kremową barwą.
Na jakość mięsa wołowego wpływają następujące czynniki: wiek i płeć zwierzęcia, rodzaj paszy, warunki jej utrzymania, proces dojrzewania mięsa, stres zwierzęcia przed ubojem. Odmiany wołowiny różnią się w zależności od części tuszy, z której jest pobierana. Na przykład najwyższą klasą wołowiny jest kuper, pierś lub grzbiet, kuper, polędwica i rumsztyk; pierwsza klasa - części boczne, łopatki lub łopatki tuszy; drugi gatunek to trzpień przedni lub tylny, cięty.
Wołowina zawiera potas, sód, wapń, magnez, fosfor, żelazo, miedź, cynk, siarkę, kobalt, witaminy A, E, C, B6, B12, PP, B2, B1, kompletne białka.
Spożywanie wołowiny przyczynia się do wchłaniania żelaza, powrotu do zdrowia po kontuzjach, leczenia chorób zakaźnych, oparzeń oraz pomaga zwalczać zmęczenie. Zalecany jest przy niedokrwistości z niedoboru żelaza i przy wysokim poziomie złego cholesterolu. Wątroba wołowa jest dobra w leczeniu kamicy moczowej i zapobieganiu zawałowi serca.
Z wołowiny można zrobić kotlety, bułki mięsne, uzbecki pilaw bakhsh, greckie stifado, klopsiki, steki, pieczywo mięsne, zeppeliny, pieczenie, barbecue, gulasz, stroganow wołowy i inne kulinarne arcydzieła.
wrzosiec
dzika róża
Odnosi się do wieloletnich, dziko rosnących krzewów z rodziny Pink. Wyróżnia się opadającymi gałęziami, mocnymi cierniami w kształcie półksiężyca i białymi lub jasnoróżowymi kwiatami. Owoce róży przypominające jagody mają czerwono-pomarańczowy kolor i wiele owłosionych niełupek.
Niektórzy naukowcy twierdzą, że kolebką tej rośliny są góry Himalajów i Iranu. We współczesnym świecie dzika róża jest szeroko rozpowszechniona we wszystkich strefach klimatycznych, z wyjątkiem pustyń, tundry i wiecznej zmarzliny.
Surowe owoce dzikiej róży to produkt niskokaloryczny - tylko 51 kcal na 100 g. Zawierają białka, węglowodany, błonnik pokarmowy, wolne kwasy organiczne, wapń, sód, fosfor, potas, magnez, żelazo, mangan, miedź, molibden, chrom, kobalt, witaminy B1, B6, B2, K, PP, E, C, barwniki i garbniki, ryboflawina, karoten, kwas jabłkowy i cytrynowy, fitoncydy, cukry, olejki eteryczne.
Dzika róża charakteryzuje się ogólnym wzmocnieniem, działaniem przeciwzapalnym, gojeniem ran, słabym działaniem moczopędnym, żółciopędnym i tonizującym, zwiększa odporność organizmu na infekcje. Stosowanie owoców dzikiej róży pomaga oczyścić układ krążenia, usprawnić przemianę materii, wzbogacić organizm w witaminy i obniżyć ciśnienie krwi. Zalecany do stosowania przy szkorbutu, anemii, chorobach pęcherza moczowego, nerek i wątroby, miażdżycy i wielu innych schorzeniach.
Z owoców dzikiej róży można zrobić domowe wino, herbatę, kompot, rosół, zupę, koniak, dżem, syrop, nalewkę, likier, marmolady, ptasie mleczko, dżem, galaretkę, budyń, placki, ciasta, tłuczone ziemniaki, sosy.
Nerkowiec
Należy do zimozielonych ciepłolubnych drzew z rodziny Sumachowych. Owoc nerkowca składa się z „jabłka” i orzecha nerkowca przymocowanego do górnej części owocu.
Nerkowce „jabłkowe” to średniej wielkości, gruszkowate, słodko-kwaśne, soczyste, mięsiste miąższ. Skórka jabłka ma kolor żółty, czerwony lub pomarańczowy. Orzechy nerkowca chowają się w twardej łupinie z parzącym organicznym olejem (kardol). Dlatego przed wyjęciem orzecha producenci poddają go obróbce cieplnej w celu odparowania tej toksycznej substancji.
Orzechy nerkowca rozpoczęły swoją podróż dookoła świata z Ameryki Południowej i obecnie są z powodzeniem uprawiane w Brazylii, Indiach, Indonezji, Nigerii, Wietnamie i Tajlandii.
Orzechy nerkowca to żywność wysokokaloryczna: surowa 100 kcal na 643 gramy i smażona odpowiednio - 574 kcal. Zawierają białka, węglowodany, witaminy B2, A, B1, żelazo, fosfor, cynk, wapń. Mają właściwości tonizujące, antyseptyczne i przeciwbakteryjne. Zalecane są do stosowania w żywieniu medycznym przy dystrofii, anemii, zaburzeniach metabolicznych, łuszczycy, bólach zębów. A także stosowanie orzechów nerkowca pomaga obniżyć poziom cholesterolu, wzmacnia układ odpornościowy i normalizuje pracę układu sercowo-naczyniowego.
Do gotowania używa się zarówno jabłek nerkowca, jak i orzechów. Niestety jabłka nerkowca są produktami łatwo psującymi się, więc sprzedawane są tylko w krajach, w których rosną orzechy nerkowca (na przykład w Indiach robione są z nich dżemy, soki, galaretki, napoje alkoholowe, kompoty).
Orzechy można jeść na surowo lub smażone, dodawać do sosów, sałatek, ciast i przekąsek oraz masło bardzo podobne do masła orzechowego.