Kombucha – pielęgnacja
Kombucha to przyjazna symbioza octu i drożdży. Pojawiła się na naszym terenie w ubiegłym stuleciu i po raz pierwszy zaczęto ją uprawiać w krajach Wschodu.
Ma kilka nazw – grzyb japoński, mandżurski lub morski, fango, kombucha, kwas herbaciany czy meduza herbaciana. Jej napar to wspaniały napój, który doskonale gasi pragnienie, wzmacnia zdrowie i dodaje sił.
Aby uzyskać napar z grzyba, umieść grzyba w absolutnie czystym i sterylnym trzylitrowym słoiku i stale go przykrywaj gazą. Okresowo grzyb należy myć ciepłą wodą. Karm go raz na dwa dni z infuzją słabe herbata (najlepiej zielony) z cukrem w ilości: 2 łyżki. l. cukier granulowany na 3 litrowy słoik.
Domagaj się w temperaturze 25-30 stopni przez 1-2 tygodnie. W tym czasie drożdże będą aktywnie fermentować cukier, zamieniając go w alkohol i dwutlenek węgla, a różne rodzaje bakterii kwasu octowego zamienią alkohol w różne kwasy, enzymy i inne przydatne substancje.
Medusomycetes (to naukowa nazwa kombuchy) wygląda jak gruba warstwa o biało-żółto-brązowo-różowej barwie unosząca się na powierzchni płynu odżywczego – słodkiego naparu herbaty. Cukry w płynie mogą być różne (glukoza, sacharoza, fruktoza), rodzaj herbaty również nie ma znaczenia.
Naukowcy zauważyli, że Medusomycetes praktycznie nie zużywa składników naparu herbacianego (aromatycznych, garbników i innych substancji), ale jest niezwykle wrażliwy na jego brak. Na przykład bez herbaty nie syntetyzuje kwasu askorbinowego, który jest niezbędny do życia kombuchy.
Jeśli stworzone zostaną sprzyjające warunki dla kombuchy, to w czwartym lub piątym dniu wzrostu zaczyna wytwarzać przyjemny w smaku i bardzo zdrowy napój, przypominający mocny, silnie gazowany kwas chlebowy („kwas herbaciany” lub „kombucha”). Pęcherzyki dwutlenku węgla, którymi nasyca się napój oraz kwas octowy są wspólnie wytwarzane przez drożdże i bakterie kwasu octowego. Specyficzny aromat napoju nadaje herbata i niektóre rodzaje drożdży.
Instrukcja przygotowania napoju kombucha
- Przede wszystkim konieczne jest określenie pojemnika, w którym będzie się znajdował grzyb. Zwykle w domu używają 3-litrowego słoika. Jeśli to możliwe, wskazane jest zabranie słoika z szeroką szyjką (do przygotowania i przechowywania napoju nie używaj metalowych przyborów).
- Przygotowujemy niezbyt mocną słodką herbatę (około 5 łyżek cukru i 2 łyżeczki czarnej lub zielonej herbaty na 1 litr wody), która dobrze smakuje. Zaleca się parzenie herbaty przez co najmniej 15 minut.
- Popijamy herbatę. Cukier powinien być całkowicie rozpuszczony i nie powinno być liści herbaty.
- Pozwól herbacie ostygnąć do temperatury pokojowej. Kultura umrze, jeśli zostanie umieszczona w gorącym roztworze.
- W przypadku młodych grzybów: do herbaty należy dodać niewielki napar z grzyba ze słoika, w którym był wcześniej przechowywany jako „kultura startowa” (ilość naparu powinna wynosić około 1/10 całkowitej objętości płynu).
- Pieczarkę wkładamy do słoika. Zamykamy szyjkę naczynia gazą lub papierową serwetką i zapinamy ją oplotem lub gumką, aby kombucha mogła oddychać, ale aby małe muszki i kurz nie mogły przeniknąć do słoika. Słoik stawiamy w ciemnym, ciepłym miejscu – idealna temperatura dla pieczarki do wanny to około 25°C.
- Po 4-10 dniach naparu Kombucha jest gotowa do picia. Czas fermentacji zależy od temperatury powietrza w pomieszczeniu – im wyższa temperatura, tym szybciej napój będzie gotowy.
- Gdy napój osiągnie pożądaną kwasowość według własnego gustu, wyjmij kombuchę czystymi rękami, opłucz pod zimną bieżącą wodą i włóż do słoiczka z zimną słodką herbatą przygotowaną wcześniej według tego samego schematu.
- Gotowy napój wlać do szklanego pojemnika z szczelną pokrywką, napełniając go po brzegi. Aby uzyskać jak najwięcej z napoju, pozwól mu dojrzewać jeszcze przez kilka dni w chłodnym miejscu (co najmniej 5 dni) – bakterie przestają funkcjonować bez dostępu powietrza, a drożdże nadal działają, jeśli pojemnik jest szczelnie zamknięty, gaz powstały w wyniku działania drożdży nie może uciec, a otrzymasz pyszny napój gazowany. Przed wypiciem przecedź napój przez gazę lub plastikowe (nie metalowe) sitko.
Grzyb w sędziwym wieku osiąga grubość kilku centymetrów (jego powierzchnia zależy od powierzchni pojemnika, w którym żyje) i pozwala codziennie pić napar bezpośrednio ze słoika zawierającego grzyba (oczywiście, należy pamiętać o uzupełnieniu naparu nową porcją zimnej, słodkiej herbaty).
Wygodnie jest mieć dostępne dwa identyczne słoiki: w jednym będzie żyła Kombucha, a do drugiego wlejesz gotowy napój. W lodówce szklane hermetycznie zamknięte pojemniki z naparem z grzybów herbacianych mogą być przechowywane dość długo, zachowując swoje właściwości lecznicze i smakowe.
Pielęgnacja Kombucha
Jeśli zamierzasz wypić cały zapas naparu w ciągu najbliższych pięciu dni, natychmiast zrób nową „zatokę”. Gdy nowa porcja nie jest potrzebna, wyślij grzyba do odpoczynku: w takim przypadku możesz po prostu napełnić go wodą (najlepiej przegotowaną), ale najlepiej umieścić go w słabym roztworze herbaty.
Pieczarkę myjemy ciepłą przegotowaną wodą: zimą – raz na 2 tygodnie, latem – raz w tygodniu.
Im więcej warstw ma grzyb, tym jest silniejszy i zdrowszy. Ale jest to trudniejsze do opanowania – niełatwo go wyjąć ze słoika, odpowiednio wypłukać. Tak więc, jeśli twój grzyb jest „gruby”, lepiej usunąć jedną lub dwie warstwy.
Musisz oddzielić świeże, czyli górne warstwy. Wręcz przeciwnie, „brodę” należy pielęgnować i pielęgnować, ponieważ są to kolonie bakterii kwasu octowego, które syntetyzują kwasy organiczne – podstawa leczniczego potencjału kombuchy. Usuń tylko te włókna brody, które same wyruszają podczas swobodnego pływania.
Co zrobić, jeśli grzyb nie unosi się na powierzchni roztworu herbaty? Dzieje się tak z młodym grzybem lub gdy kilka warstw jest oddzielonych od dojrzałego grzyba na raz i staje się on zbyt cienki. Poczekaj kilka godzin – może wyskoczy. Jeśli nie, zmniejsz ilość roztworu herbaty. Nawet jeśli okaże się, że jest bardzo mały, to nie ma znaczenia: po jednym lub dwóch tankowaniach grzybek nabierze sił i wkrótce będzie mógł pić całą rodzinę.
Jeśli zapomnisz o kombuczy, cały płyn może wyparować, musisz zalać grzyba słodką herbatą i odstawić na tydzień.
: brązowe plamy na powierzchni grzyba to oparzenia granulowanego cukru. Nie spiesz się, aby wyrzucić takiego grzyba, najpierw spróbuj go wyleczyć. Aby to zrobić, wystarczy… przestać sypać grzyba cukrem. Resztę zrobi sam, o ile będzie kilka brązowych plam. Jeśli oparzenia są duże, lepiej usunąć górną warstwę: grzyb nie może oddychać dotkniętymi obszarami swojego „ciała”, a tlen jest dla niego niezbędny.
- Walory smakowe naparu z grzyba przechowywanego w lodówce nie są tracone, ale poprawiane.
- Gotowy napar smakuje jak mocny, dobrze gazowany kwas chlebowy. Picie go to prawdziwa przyjemność.
- Wlewając gotowy roztwór do pojemnika do przechowywania, przecedź go przez 3-4 warstwy gazy.
- Słoik z grzybami należy przechowywać w ciemnym miejscu – nie lubi bezpośredniego światła słonecznego.
- Zacznij od pięciu dni ekspozycji (choć możesz spróbować już czwartego dnia).
- Obok słoika połóż kartkę papieru i zapisz na niej daty „zatoki”, aby nie pomylić się z liczbą dni ekspozycji.
- Dla młodego, cienkiego grzyba litr roztworu może być dużo: nie będzie w stanie wypłynąć na powierzchnię. W takim przypadku będziesz musiał zmniejszyć ilość roztworu. Stary 5-6-warstwowy grzyb z dużą „kudłatą” brodą można zalać dwoma litrami.
Zdjęcie: Jurij Podolski.