Zdjęcie i opis zielonego borowika (Boletus subtomentosus)

Koło zamachowe zielone (Borowik podrzędny)

Pomimo klasycznego wyglądu „mchy mech”, że tak powiem, gatunek ten jest obecnie klasyfikowany jako rodzaj Borovik (Boletus).

Miejsca odbioru:

Zielone koło zamachowe znajduje się w lasach i krzewach liściastych, iglastych, zwykle w miejscach dobrze oświetlonych (wzdłuż poboczy ścieżek, rowów, na krawędziach), czasem rośnie na spróchniałym drewnie, mrowiskach. Osiedla się częściej pojedynczo, czasem w grupach.

Opis:

Kapelusz o średnicy do 15 cm, wypukły, mięsisty, aksamitny, suchy, czasem popękany, oliwkowo-brązowy lub żółtawo-oliwkowy. Warstwa rurkowata jest adnate lub lekko opadająca do łodygi. Kolor jest jasnożółty, później zielonkawożółty z dużymi kanciastymi nierównymi porami, po naciśnięciu stają się niebieskozielone. Miąższ luźny, białawy lub jasnożółty, na miejscu lekko niebieskawy. Pachnie jak suszone owoce.

Noga do 12 cm, do 2 cm grubości, pogrubiona u góry, zwężona ku dołowi, często zakrzywiona, solidna. Kolor żółtawobrązowy lub czerwonobrązowy.

Różnice:

Zielone koło zamachowe jest podobne do żółtobrązowego koła zamachowego i polskiego grzyba, ale różni się od nich dużymi porami warstwy rurowej. Zielonego koła zamachowego nie należy mylić z warunkowo jadalnym grzybem pieprzowym, który ma żółtawo-czerwony kolor warstwy rurkowej i żrącą goryczkę miazgi.

Stosowanie:

Zielone koło zamachowe uważane jest za grzyb jadalny drugiej kategorii. Do gotowania używa się całego ciała grzyba, składającego się z czapki i nogi. Gorące dania z niego przygotowywane są bez wstępnego gotowania, ale z obowiązkowym obieraniem. Ponadto grzyb jest solony i marynowany w celu dłuższego przechowywania.

Zjedzenie starego grzyba, który zaczął rozkładać białko, grozi poważnym zatruciem pokarmowym. Dlatego do spożycia zbiera się tylko młode grzyby.

Grzyb jest dobrze znany zarówno doświadczonym grzybiarzom, jak i początkującym grzybiarzom. Pod względem smaku jest wysoko oceniany.