Jeż fiński (Sarcodon fennicus)
- Podział: Basidiomycota (podstawczaki)
- Podział: Agaricomycotina (Agaricomycetes)
- Klasa: Agaricomycetes (Agaricomycetes)
- Podklasa: Incertae sedis (o niepewnej pozycji)
- Zamówienie: Thelephorales (teleforyczne)
- Rodzina: Bankeraceae
- Rodzaj: Sarcodon (Sarcodon)
- Typ: Sarcodon fennicus (fińska jeżyna)
Jeż fiński jest bardzo podobny do jeża szorstkiego (Sarcodon scabrosus), w rzeczywistości jest wymieniony w Index Fungorum jako „Sarcodon scabrosus var. fennicus”, ale debata na temat tego, czy wyjmować go osobno, wciąż trwa.
Opis:
Ekologia: rośnie w grupach na glebie. Informacje są sprzeczne: wskazuje się, że może rosnąć w lasach mieszanych, preferuje buk; wskazuje się również, że rośnie w lasach iglastych, tworząc mikoryzę z drzewami iglastymi. Częściej we wrześniu-październiku. Uważany za bardzo rzadki.
Kapelusz: 3-10, do 15 cm średnicy; wypukłe, płasko-wypukłe, otwarte z wiekiem. U młodych grzybów jest prawie gładka, potem mniej lub bardziej łuszcząca się, zwłaszcza w środku. Kolor jest brązowy z przejściem w czerwono-brązowy, przy brzegu znacznie jaśniejszy. Kształt nieregularny, często z falistym brzegiem.
Hymenofor: opadające „kolce” 3-5 mm; jasnobrązowy, ciemniejszy na końcach, bardzo gęsty.
Łodyga: 2-5 cm długości i 1-2,5 cm grubości, lekko zwężona ku nasadzie, często zakrzywiona. Gładkie, kolory od czerwono-brązowego, niebiesko-zielonego, ciemnooliwkowego do prawie czarnego u podstawy.
Miąższ: gęsty. Kolory są różne: prawie biały, jasnożółty w kapeluszu; niebiesko-zielona u dołu nogawek.
Zapach: przyjemny.
Smak: nieprzyjemny, gorzki lub pieprzny.
Proszek zarodników: brązowy.
Podobieństwo: Jeż fiński, jak wspomniano powyżej, jest bardzo podobny do szorstkiego jeża. Można go pomylić z jeżyną (Sarcodon Imbricatus), ale ostry gorzki smak od razu postawi wszystko na swoim miejscu.
Dla fińskiego Ezhovika charakterystycznych jest kilka innych cech:
- łuski są znacznie mniej wyraźne niż Sarcodon scabrosus (szorstkie)
- noga ciemna od razu od czapki, czerwonobrązowaja z przejściem do zielonkawo-niebieskiegoach kolor, często całkowicie zielonkawy niebieskiaya i nie tylko u podstawy, ale przy szorstkiej jeżynie przy czapce noga jest dość lekka
- jeśli przetniesz nogę wzdłuż, to fińska jeżyna na kroju od razu zademonstruje ciemne kolory, natomiast w szorstkiej jeżynie zobaczymy przejście kolorów od jasnobrązowegoszary lub szary do zielonkawego, a tylko u samej podstawy łodygi – zielonkawo-czarnyth.
Jadalność: W przeciwieństwie do odmiany Blackberry, ten grzyb, podobnie jak Blackberry, jest uważany za niejadalny ze względu na gorzki smak.