14 najlepszych aparatów pełnoklatkowych

*Przegląd najlepszych według redakcji Healthy Food Near Me. O kryteriach wyboru. Ten materiał jest subiektywny, nie jest reklamą i nie służy jako przewodnik do zakupu. Przed zakupem należy skonsultować się ze specjalistą.

Oprócz wielu oczywistych różnic między aparatami cyfrowymi (lustrzanki cyfrowe/bezlusterkowe, obiektywy stałoogniskowe i wymienne itp.) istnieją również mniej oczywiste cechy. Taki jest na przykład rozmiar i proporcje czujnika (matrycy). I na tej podstawie aparaty są podzielone na pełnoklatkowe (pełna klatka) i warunkowo wszystkie pozostałe, które mają współczynnik przycięcia. Historia tej różnicy jest dość głęboka i sięga historii analogowych aparatów na kliszę, a ci, którzy choć trochę interesują się fotografią w szczegółach, rozumieją, o co toczy się gra.

Redakcja magazynu SimpleRule przygotowała specjalny przegląd najlepszych, zdaniem naszych ekspertów i znawców tematu, pełnoklatkowych modeli aparatów dostępnych na rynku w pierwszej połowie 2020 roku.

Ocena najlepszych aparatów pełnoklatkowych

Najlepsze niedrogie aparaty pełnoklatkowe

Przede wszystkim tradycyjnie rozważymy niewielki wybór aparatów, które można śmiało uznać za najlepsze w najtańszej kategorii cenowej. Podkreślamy, że w dalszej części będziemy mówić o bardzo zaawansowanych modelach, w tym półprofesjonalnych i profesjonalnych. Dlatego termin „niedrogi” należy rozumieć, biorąc pod uwagę fakt, że taki sprzęt absolutnie nie jest tani, a nawet sama „zwłoka” bez soczewki wieloryba może kosztować ponad 1000 USD, a jednocześnie być uważana za niedrogą .

Zestaw Sony Alpha ILCE-7

Ocena: 4.9

Przegląd otworzy jeden z najpopularniejszych aparatów pełnoklatkowych produkowanych przez Sony na świecie iw Rosji. To słynna Alpha, model ILCE-7 z obiektywem kitowym. To dobra opcja na początek dla kogoś, kto planuje poważnie zająć się fotografią. Dla tych, którzy już więcej rozumieją temat, możemy polecić dokładnie ten sam model, tylko nie „Kit”, ale „Body”, czyli samą tuszę, która kosztuje co najmniej 10 tysięcy rubli taniej niż „wieloryb”, a obiektyw jest już odbierany niezależnie, zgodnie z Twoimi osobistymi preferencjami i planami.

To jest bezlusterkowiec Sony z mocowaniem typu E. Matryca CMOS (dalej będzie to pełna klatka, czyli rozmiar fizyczny to 35.8 × 23.9 mm) z liczbą efektywnych pikseli 24.3 miliona (łącznie 24.7 miliona). Maksymalna rozdzielczość fotografowania to 6000 × 4000. Głębia percepcji i odwzorowania odcieni wynosi 42 bity. Czułość ISO od 100 do 3200. Dostępne są również rozszerzone tryby ISO – od 6400 do 25600, które są już w większości realizowane przez algorytmy programowe. Wbudowana funkcja czyszczenia matrycy.

Ogólnie rzecz biorąc, jeśli chodzi o matrycę w tym konkretnym modelu, warto podkreślić szczególnie pozytywne opinie użytkowników, którzy za taką cenę oczekiwali nieco mniej wyrazistej jakości. Z drugiej strony, aby uwolnić pełen potencjał matrycy, aparat potrzebuje naprawdę dobrej optyki.

Aparat jest wyposażony w wizjer elektroniczny (EVF) o rozdzielczości 2.4 miliona pikseli. Pokrycie EVI – 100%. W tym samym celu można wykorzystać 3-calowy obrotowy ekran LCD. Obecność EVI to kolejny poważny czynnik wpływający na koszty energii, a na tle niezbyt pojemnej baterii daje to niezbyt imponującą autonomię – o tym później.

Urządzenie może ustawiać ostrość automatycznie, z podświetleniem, w tym na twarz lub ręcznie. Ustawianie ostrości jest dość wytrwałe i szybkie.

Aparat jest wyposażony we własną baterię o pojemności 1080 mAh. To szczerze mówiąc za mało jak na takie urządzenie, zwłaszcza z wizjerem elektronicznym. Według paszportu pełne naładowanie powinno wystarczyć na 340 strzałów, ale w rzeczywistości wystrzelenie nawet 300 na jednym ładowaniu to wielki sukces, ale w rzeczywistości około 200, a zimą jeszcze mniej. Inna część użytkowników jest niezadowolona z aparatu JPEG, chociaż jest to już kwestia sporna. Niemniej jednak taka informacja zwrotna jest obecna, a ponadto odnotujemy taką reakcję w wadach innych modeli.

Korpus Sony Alpha ILCE-7M2

Ocena: 4.8

Kolejny model Sony kontynuuje selekcję relatywnie niedrogich aparatów pełnoklatkowych, nawet z tej samej linii Alpha co poprzedni, ale znacznie droższych iz pewnymi zasadniczymi różnicami. Rozważamy opcję „Body” bez soczewki wieloryba. To także bezlusterkowiec.

Wymiary „korpusu” – 127x96x60mm, waga – 599g z baterią. Klasyczny design z tą samą przemyślaną i wyrafinowaną ergonomią jak poprzedni model, metalowy korpus. Zaimplementowana ochrona przed wilgocią na średnim poziomie – urządzenie nie boi się zachlapania, ale nadal nie należy wrzucać go do kałuży. Standardowe mocowanie — Sony E.

Ten model ma prawie dokładnie taką samą wysokiej jakości matrycę CMOS z funkcją czyszczenia, co poprzednia kamera. Liczba efektywnych pikseli wynosi 24 miliony, co daje w sumie 25 milionów. Rozpiętość fizycznej czułości ISO, biorąc pod uwagę tryby zaawansowane, jest imponująca – od 50 do 25600.

W przeciwieństwie do poprzedniego modelu, tutaj korpus aparatu ma już zestaw urządzeń do optycznej stabilizacji obrazu, a także sposób stabilizacji poprzez przesuwanie matrycy.

Z wizjerem producent postąpił tu dokładnie tak samo, jak w przypadku poprzedniej wersji: EVI plus trzycalowy ekran LCD. Wszystko to dokładnie w ten sam sposób poważnie zwiększa „żarłoczność” aparatu pod względem zużycia energii, której zwykła bateria nie pokrywa w komfortowych granicach. To powszechna „choroba” wielu aparatów Sony, a użytkownicy masowo to znoszą, rozwiązując problem proaktywnie – banalne jest kupowanie dodatkowej baterii od razu razem z samym urządzeniem.

Urządzenie obsługuje automatyczną ekspozycję, w tym preselekcję migawki lub przysłony. Autofokus jest równie wytrwały i „inteligentny” jak w poprzednim modelu. Ale jest pewien niezręczny moment z ustawianiem ostrości – nie da się wybrać punktu ostrości jednym kliknięciem. I jeśli wiele innych aparatów z takim samym podejściem nie spotyka się z narzekaniami użytkowników, to po prostu narzekają na Alpha ILCE-7M2 w tym zakresie.

Ten model ma jeszcze jedną cechę – bardzo drogą „natywną” optykę, która jest reprezentowana w asortymencie Sony w bardzo ograniczonym wyborze. Z drugiej strony, jeśli korzystamy z adapterów, to wybór odpowiednich obiektywów manualnych będzie po prostu ogromny. Dlatego ten moment podejmowania decyzji będzie musiał być szczególnie dokładnie przemyślany.

Korpus Canona EOS RP

Ocena: 4.7

Trzecim i ostatnim punktem pierwszej kategorii naszej recenzji będzie kolejny pełnoklatkowy bezlusterkowiec z wymiennymi obiektywami, tym razem jednak od Canona. W tej wersji rozważamy tylko sam aparat bez obiektywu. Bagnet – Canon RF. Model jest nowy, sprzedaż rozpoczęła się w czerwcu 2019 roku.

Wymiary obudowy urządzenia to 133x85x70mm, waga 440g bez baterii i 485g z baterią własnej oryginalnej obudowy. Z baterią jest podobny problem jak w dwóch poprzednich modelach. Jego zdolność do pełnoprawnej pracy jest wyraźnie niewystarczająca i warto od razu kupić dodatkowy. Producent przynajmniej mniej więcej szczerze mówi, że pełne naładowanie wystarcza na nie więcej niż 250 strzałów.

A teraz najważniejsze funkcje. Model ten posiada sensor CMOS o 26.2 mln efektywnych pikseli (łącznie 27.1 mln) z możliwością czyszczenia. Maksymalna rozdzielczość jest nieco wyższa niż w przypadku dwóch opisanych powyżej modeli, ale nie fundamentalnie – 6240×4160. Czułość ISO wynosi od 100 do 40000, aw trybach zaawansowanych do ISO25600.

Tutaj również zastosowano wizjer elektroniczny oraz 3-calowy ekran LCD dla miłośników tej metody celowania w obiekt. Na szczególną pochwałę zasługuje autofokus. Tutaj jest to szczególnie starannie przemyślane przez programistów, używany jest zastrzeżony system DualPixel z oprogramowaniem układowym 1.4.0. W działaniu wykazuje niemal niezrównaną szybkość i dokładność ustawiania ostrości w całym kadrze, z nielicznymi wyjątkami. W ten sam sposób śledzenie, rozpoznawanie twarzy i oczu z dużych odległości jest realizowane z wysoką jakością i starannością.

Większość funkcji i możliwości serwisowych tego aparatu jest w dużej mierze taka sama jak w poprzednich modelach. Obsługuje również nagrywanie filmów w 4K, posiada ochronę przed kurzem i wilgocią, obsługuje bezprzewodowe Wi-Fi i Bluetooth, posiada interfejsy HDMI, USB z obsługą ładowania.

Podsumowując, możemy powiedzieć, że pod względem kombinacji zalet i wad, Canon EOS RP, według stanu na marzec 2020 r., jest nadal jedną z najbardziej kompaktowych i lekkich „pełnych ramek” opracowanych w ciągu ostatnich trzech konwencjonalnych lat. Dzieje się tak pomimo faktu, że jego kluczowe cechy w połączeniu z ceną powodują również najbardziej pozytywne oceny ekspertów i zwykłych użytkowników.

Najlepsze pełnoklatkowe bezlusterkowce

W drugiej rundzie najlepszych aparatów pełnoklatkowych magazynu SimpleRule przyjrzymy się czterem modelom bezlusterkowym, które nie są już ograniczone metkami cenowymi.

Zestaw Sony Alpha ILCE-7M3

Ocena: 4.9

Zacznijmy od najbliższego krewnego opisanego powyżej pełnoklatkowego bezlusterkowca Sony Alpha ILCE-7M2. W nazwie między nimi różnica to tylko jedna cyfra, ale oznacza to całą generację, a Alpha ILCE-7M3 jest dwa razy droższa od „dwójki”.

Wymiary urządzenia bez obiektywu to 127x96x74mm, waga z baterią to 650g. Mocowanie wciąż to samo – Sony E. Jeśli chodzi o akumulator, to tutaj, w przeciwieństwie do trzech poprzednich modeli, sytuacja jest znacznie lepsza. Sam w sobie jest dość pojemny – według producenta pełne naładowanie wystarcza na 710 strzałów, a w rzeczywistości wychodzi trochę mniej. Dodatkowo urządzenie wspiera działanie z zewnętrznego zasilacza lub power banku. Dziwnie jednak wygląda decyzja producenta, by nie uzupełniać urządzenia własną ładowarką z sieci.

Model ten wykorzystuje udoskonaloną matrycę EXR CMOS o efektywnej rozdzielczości 24.2 megapiksela. Maksymalna rozdzielczość fotografowania to 6000×4000. Głębia kolorów w ujęciu cyfrowym jest szczególnie wyraźna – 42 bity. Czułość ISO czujnika wynosi od 100 do 3200, a zaawansowane tryby algorytmiczne mogą dawać wskaźnik do ISO25600. Aparat posiada stabilizację obrazu optyczną i matrycową (przesunięcie matrycy) podczas robienia zdjęć.

Wizjer elektroniczny ze 100-procentowym pokryciem składa się z 2359296 pikseli. 3-calowy tylny ekran LCD – 921600 punktów, dotykowy, obrotowy. Urządzenie może strzelać z prędkością do 10 klatek na sekundę. Pojemność zdjęć seryjnych dla formatu JPEG wynosi 163 zdjęcia, dla RAW – 89. Zakres opcji ekspozycji wynosi od 30 do 1/8000 sekundy.

Autofokus w tym modelu spotyka się z najlepszymi reakcjami prawdziwych użytkowników i testerów. Jest tu hybrydowy, z podświetleniem, można też ustawić ostrość ręcznie. Dzięki automatycznemu ustawianiu ostrości efektywnie wykorzystywana jest cała moc algorytmów oprogramowania układowego urządzenia – ostrość jest idealnie skupiona na twarzy, nawet na oczach kotów i psów. Jest tu jednak pewien niuans – wszystkie niesamowite możliwości ustawiania ostrości nie ujawniają się w soczewce wieloryba.

Alpha ILCE-7M3 jest wyposażona we wszystkie niezbędne interfejsy i środki komunikacji, w tym bezprzewodowe. Interfejs USB jest tutaj nawet 3.0 z obsługą funkcji ładowania. Znaczna część użytkowników wysoko sobie ceni elastyczność menu aparatu i możliwość jego personalizacji.

Korpus Nikona Z7

Ocena: 4.8

Drugi numer w tej części recenzji to produkcyjny model innego niekwestionowanego lidera rynku – marki Nikon. Będzie nim słynny Z7 – systemowy bezlusterkowiec pełnoklatkowy z wymiennymi obiektywami. W docelowym planie jest już w większym stopniu skierowany do profesjonalistów fotografii, na co wyraźnie wskazuje jego bardzo pokaźny koszt, nawet w rozważanej tu wersji „tuszy” bez obiektywu. Ogłoszony w sierpniu 2018 r.

Wymiary korpusu aparatu – 134x101x68mm, waga – 585g bez baterii. Mocowanie – Nikon Z. Pojemność baterii w stosunku do poboru mocy jest już wyraźnie mniejsza niż w poprzednim modelu – według oficjalnych danych producenta pełne naładowanie wystarcza na wykonanie 330 zdjęć. Ładowanie przez USB 3.0. Funkcja przetwarzania obrazu jest powierzona potężnemu zaktualizowanemu procesorowi Expeed szóstej generacji.

Dane na matrycy CMOS w dużej mierze wyjaśniają takie zużycie energii przez urządzenie – rozdzielczość 46.89 miliona pikseli, efektywna 45.7 miliona. Znacznie wyższa jest też maksymalna rozdzielczość „obrazu” – 8256×5504 pikseli. Głębia cieniowania wynosi 42 bity. Szeroki zakres czułości ISO – od 64 do 3200 i do ISO 25600, gdy włączony jest tryb rozszerzony. Jest funkcja czyszczenia matrycy, a także stabilizacja obrazu podczas fotografowania – optyczna i poprzez przesuwanie samej matrycy.

Celowanie w obiekt w tym modelu odbywa się na tej samej zasadzie, co we wszystkich wyżej opisanych aparatach – przez wizjer elektroniczny lub ekran LCD. EVI zawiera 3690000 pikseli, ekran o przekątnej 3.2 cala ma 2100000 pikseli.

Główne cechy ekspozycji: czas otwarcia migawki od 30 do 1/8000 sekundy, obsługiwane jest ustawienie ręczne. Pomiar ekspozycji – punktowy, centralnie ważony i 3D Color Matrix. 493-punktowy hybrydowy autofokus z podświetleniem, śledzeniem twarzy i elektronicznym dalmierzem.

Zestaw interfejsów w Nikonie Z7, w tym bezprzewodowych, jest bardzo zwyczajny – wspomniane już USB 3.0 z obsługą ładowania, HDMI, Bluetooth, Wi-Fi. Obsługiwany typ karty pamięci to XQD. Zdjęcia zapisywane są w formacie JPEG i RAW. Formaty nagrywania wideo to MOV i MP4 z kodekiem MPEG4. Przy umiarkowanej rozdzielczości nagrywania wideo (1920 × 1080) liczba klatek na sekundę może wynosić do 120 kl./s, przy 4K 3840 × 2160 – nie więcej niż 30 kl./s.

Korpus Sony Alpha ILCE-9

Ocena: 4.7

Wybór najlepszych bezlusterkowców pełnoklatkowych w recenzji magazynu SimpleRule będzie kontynuował kolejny model Sony Alpha, a nawet ta sama, wielokrotnie wspominana seria ILCE, ale już 9. generacji. Nie ma tutaj tak ekstremalnych wartości rozdzielczości matrycy, ale warunkowe przeznaczenie urządzenia jest inne – to bardziej aparat reporterski, gdzie najbardziej ceni się połączenie szybkości i jakości zdjęć seryjnych.

Wymiary „korpusu” to 127x96x63mm, czyli stosunkowo dużo jak na model reporterski, ale nie do porównania z lustrzankami cyfrowymi. Waga – 673g. Pojemność pełnego naładowania akumulatora własnego formatu „zgodnie z paszportem” powinna wystarczyć na 480 zdjęć warunkowych.

Zastosowana w tym modelu matryca CMOS o rozdzielczości 28.3 miliona punktów (efektywnie 24.2 miliona) patrząc tylko na suche liczby może niewiele różnić się od matryc w opisanych wyżej pełnoklatkowych aparatach Sony z serii Alpha. Ale w rzeczywistości jest to jeden z najbardziej zaawansowanych modułów Alpha ILCE-9 i pod wieloma względami sprawia, że ​​aparat jest rewolucyjny w momencie premiery modelu w 2017 roku.

Ten wielowarstwowy czujnik ma wbudowaną pamięć i jest rodzajem monolitu, który funkcjonalnie łączy samą warstwę światłoczułą, szybkie obwody przetwarzające odbierany sygnał, a właściwie pamięć. Taka pojedyncza konstrukcja pozwoliła producentowi znacznie zwiększyć szybkość odczytu danych z matrycy w porównaniu do warunkowych średnich wartości porównywalnych w swojej klasie modeli aż o dwa rzędy wielkości (20 razy). Stało się to główną i najbardziej uderzającą zaletą opisywanego modelu, a także stworzyło podstawę technologiczną dla innych wyjątkowych cech ILCE-9.

Ale wracając do reszty charakterystyki technicznej aparatu. Głębokość badania odcieni wynosi tutaj 42 bity. Zakres czułości ISO – od 100 do 3200 (w trybie zaawansowanym – do ISO25600). Jest stabilizacja – optyczna i poprzez przesunięcie matrycy. Obraz wizjera elektronicznego składa się z 3686400 punktów, 3-calowy LCD (dotykowy, obrotowy) – 1.44 miliona punktów.

Osobną zaletą tego aparatu jest szeroka obsługa różnych typów kart pamięci: Memory Stick Duo, SDHC, Secure Digital, Memory Stick, Memory Stick PRO-HG Duo, SDXC, Memory Stick Pro Duo. Pod tym względem ten jest zupełnym przeciwieństwem opisanego powyżej urządzenia firmy Nikon.

Podsumowując, należy stwierdzić, że sam producent nie pozycjonuje tego modelu jako topowego, a tym bardziej jako flagowca. Jest po prostu wspaniałym dodatkiem do serii słynnych „siódemek”, a specjalnie został stworzony do reportażu i strzelania sportowego.

Korpus Leiki SL2

Ocena: 4.7

Dopełnieniem tej części naszej recenzji jest bardzo legendarna marka kojarzona wyłącznie z profesjonalną fotografią – Leica i jej pełnoklatkowy bezlusterkowiec model SL2. Ta akwizycja jest już całkowicie z kategorii dla tych, których „może sobie pozwolić” – cena aparatu na rosyjskich parkietach sięga pół miliona rubli. Koszt ten wynika nie tylko z nowości modelu – został wprowadzony całkiem niedawno – pod koniec 2019 roku.

Najwyższy poziom premium aparatu jest zauważalny dla każdego profesjonalisty, gdy tylko urządzenie wpadnie mu w ręce. Obudowa o wymiarach 146 x 107 x 42 mm i wadze 835 g bez baterii jest wykonana w większości ze stopu magnezu, z wyjątkiem dolnej i górnej pokrywy, które są wykonane z aluminium. Ergonomia jest na najwyższym poziomie, chwyt jest głęboki i pewny, teksturowana skóra i gumowane powierzchnie zapewniają dodatkowy komfort dotykowy i łatwość trzymania.

Kamerę wyposażono w matrycę CMOS składającą się z 47.3 mln pikseli (efektywnie 47 mln). Granica rozdzielczości „obrazu” wynosi 8368 × 5584. Głębia percepcji i odwzorowania odcieni wynosi 42 bity. Stabilizacja optyczna plus przesunięcie matrycy. Wizjer elektroniczny o rozdzielczości 5.76 miliona pikseli, ekran dotykowy LCD o rozdzielczości 2.1 miliona pikseli (przekątna 3.2 cala).

Szczególną uwagę należy poświęcić skupieniu. Do tego modelu producent przydzielił jedynie kontrastowy schemat autofokusa, plus zestaw niemal standardowych funkcji, takich jak wykrywanie oczu i twarzy. Ciągły autofokus jest obsługiwany przy najwyższej szybkości fotografowania – do 20 kl./s. Przy takich prędkościach cuda się nie zdarzają, a system detekcji kontrastu nie ma czasu na podanie do EVI tego, co sam „widzi”, przez co obraz w wizjerze może być mniej ostry niż wynik na zdjęciu. Tutaj fotograf musi dosłownie zaufać swojej technice.

Twórcy odpowiedzialnie podeszli również do zachowania danych, tworząc wszelkie możliwe ubezpieczenia na wypadek sytuacji awaryjnych. Leica SL2 została więc wyposażona w dwa równoległe gniazda na karty pamięci UHS-II, co umożliwia automatyczne tworzenie kopii zapasowych w locie i minimalizuje ryzyko utraty bezcennej ramki.

Najlepsze pełnoklatkowe lustrzanki cyfrowe

Trzecia selekcja przeglądu najlepszych pełnoklatkowych aparatów na rynku wiosną 2020 roku według SimpleRule jest nieco obszerniejsza niż poprzednia, ponieważ tutaj zostaną zaprezentowane modele o takiej obudowie, które docenią zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy. długo nie odmawiać, a nawet nigdy, mimo wszystkich zalet systemu bezlusterkowców. Mowa o lustrzankach pełnoklatkowych.

Korpus Canon EOS 6D

Ocena: 4.9

Tradycyjnie zacznijmy od najtańszego modelu w kolekcji i tym samym odpocznijmy od wygórowanej ceny Leiki SL2 i jej sąsiadów w nominacji. To zauważalny „staruszek” na rynku, ale biorąc pod uwagę, że od pierwszego wydania w serii jeszcze w 2012 roku nie stracił na aktualności, należy go raczej nazwać długowłosym. I z pewnością jest to jedna z najtańszych profesjonalnych pełnoklatkowych lustrzanek cyfrowych na rynku w pierwszej połowie 2020 roku.

Wymiary „korpusu” aparatu – 145x111x71mm, waga z baterią – 755g. Bagnet – Canon EF. Tutaj już widzimy znacznie większą pojemność baterii, co jest w ogóle typowe dla lustrzanek. W przypadku tego modelu jest to współmierne do „paszportowych” zdjęć 1090 na pełnym naładowaniu.

Właściwie, żeby być precyzyjnym, dalej tajemnica „długo grających” akumulatorów w lustrzankach tkwi nie tyle w pojemności samego akumulatora, co w tym, że wizjer w nich jest w większości optyczny, a ponieważ nie ma energochłonny EVI, to podczas fotografowania zużywa znacznie mniej baterii. Pole widzenia w wizjerze jest tutaj już trochę mniejsze niż którejkolwiek z wyżej opisanych lustrzanek – 97%. Wyświetlacz LCD ma przekątną 3 cali, obraz składa się z 1.044 miliona punktów.

Aparat wyposażono w sensor CMOS o 20.2 milionach efektywnych pikseli (łącznie 20.6 miliona). Limit rozdzielczości klatek to 5472×3648. Zakres czułości ISO wynosi od 50 do 3200 (do ISO25600 w trybie rozszerzonym). Szybkość zdjęć seryjnych – 4.5 klatki na sekundę. Autofokus z detekcją fazową z 11 punktami ostrości, istnieje ręczne ustawianie ostrości, regulacja i celowanie w twarz.

Ten model obsługuje karty pamięci SDHC, Secure Digital, SDXC. Formaty zapisu danych – JPEG, RAW. Nagrywaj wideo w formacie MOV z kodekiem MPEG4. Limit rozdzielczości wideo to 1920×1080. Interfejsy do komunikacji i podłączenia – USB2.0, HDMI, podczerwień, Wi-Fi, wyjście audio, wejście mikrofonowe. Model ten był generalnie pierwszym w gamie lustrzanek cyfrowych firmy Canon, który otrzymał Wi-Fi i moduł pozycjonowania satelitarnego GPS.

Jeśli chodzi o pozycjonowanie, Canon EOS 6D idealnie wpasował się w „lukę” między 7D a 5D i może być polecany zarówno zaawansowanym amatorom, jak i profesjonalistom. Ci pierwsi będą mogli niedrogo pod każdym względem zapoznać się z profesjonalnym sprzętem fotograficznym, a ci drudzy będą mogli kupić dobrze działającą wersję do zwykłych zadań. Kamera jest często umieszczana na parkietach giełdowych jako kamera profesjonalna, ale jest to konwencja marketingowa.

Punkty Nikona D750

Ocena: 4.8

Kontynuacją recenzji będzie kolejna pełnoklatkowa lustrzanka firmy Nikon, która podobnie jak poprzedni model idealnie wypełniła „lukę marketingową” między reporterskimi modelami D610 i D810, które były całkiem dobre, ale z różnych powodów nie pasuje każdemu. D750 to też „staroświecki” – do produkcji wszedł po raz pierwszy w 2014 roku. Z pozycjonowaniem też jest tu trochę marketingowego chwytu, podobnie jak w przypadku poprzedniego modelu. Nikon D750 to z pewnością przyzwoity aparat, ale prawdziwie profesjonalny jest o pół rzędu wielkości droższy.

Zainstalowana tutaj matryca CMOS z 24.3 milionami efektywnych pikseli zapewnia maksymalną rozdzielczość obrazu 6016 × 4016. Głębia cieniowania wynosi 42 bity. Pod względem czułości matryca plasuje się dokładnie pomiędzy wspomnianymi D610 i D810: dolna granica ISO to 100 jednostek wobec 64 dla D810, górna jest rozszerzona do 12800 z możliwością dalszej rozbudowy w trybach specjalnych.

Gwarantowana żywotność migawki Nikona D750 to 150 tysięcy operacji, jego możliwości są ograniczone minimalnym czasem otwarcia migawki 1/4000 sekundy, a zatem jest dwa razy słabszy niż D810 z jego 1/8000, ale nie zapominaj o znacznie bardziej przystępna cena aparatu, co ma również znaczenie dla innych stosunkowo słabych punktów. D750 przewyższa oba sąsiednie modele szybkością zdjęć seryjnych. Tutaj jest to równe 6.5 klatki na sekundę. Model D750 jest również wyposażony w najnowszy czujnik pomiaru RGB o rozdzielczości 91000 XNUMX punktów w momencie jego powstania.

Na pochwałę zasługuje również autofokus z nową matrycą Multi-CAM 3500 II o zwiększonej czułości do 3EV. System autofokusa obejmuje 51 punktów kluczowych, z czego 15 to punkty krzyżowe. Łącząc czynniki w zakresie jakości autofokusa, Nikon D750 przewyższa nawet droższy model D810, który ma tylko pierwszą generację czujnika Multi-CAM 3500.

Ta wersja posiada moduł Wi-Fi iw momencie premiery był to jeden z pierwszych modeli w tej klasie wyposażonych w tego typu łączność bezprzewodową. Inne interfejsy – HDMI, wyjście audio, wejście mikrofonowe, USB2.0.

Eksperci doceniają również zastosowanie pochylonego wyświetlacza w aparacie D750. Ze względu na złożoność i subtelność niewiele osób udało się z powodzeniem rozwiązać to podejście, a czołowi producenci długo unikali jego stosowania, ale w tym aparacie pochylony wyświetlacz nie powoduje reklamacji.

Autonomia urządzenia jest jeszcze wyższa niż w przypadku poprzedniego. Według producenta akumulator MB-D16 zapewnia ponad 1200 zdjęć po pełnym naładowaniu.

Korpus Canon EOS 6D Mark II

Ocena: 4.8

Wróćmy teraz do serii Canon EOS 6D i przyjrzyjmy się jej zaktualizowanej wersji – Mark II. Model jest jeszcze droższy od poprzedniego i formalnie uważany jest za profesjonalny. Ale z drugiej strony, nawet profesjonalne linie pełnoklatkowych lustrzanek cyfrowych mają modele podstawowe, a Mark II można uznać właśnie za taki. Nowość 2017 roku pozostaje aktualna na rynku i cieszy się dużym zainteresowaniem.

Wymiary korpusu aparatu (rozważamy wersję Body bez obiektywu) to 144x111x75mm. Waga z baterią – 765g. Pojemność akumulatora odpowiada w przybliżeniu 1200 przechwyconym ramkom. Typ opcjonalnego akumulatora (uchwytu) to BG-E21.

Matryca CMOS w tym urządzeniu była główną intrygą modelu w momencie jego wydania. Jego format nie zmienił się w porównaniu do opisanego powyżej EOS-a 6D, ale rozdzielczość wzrosła do 26.2 miliona pikseli. Ale istota nie polega na zwiększeniu rozdzielczości, ale na skumulowanym wykorzystaniu skutecznych technologii. Tak więc matryca w Mark II obsługuje Dual Pixel CMOS AF i szereg innych innowacji, w tym dostosowanie najszybszego autofokusa z detekcją fazową podczas kręcenia wideo i w trybie Live View.

To ostatnie jest bardzo ważne, umożliwia wykonywanie zdjęć seryjnych bez patrzenia w wizjer, a skupienie się wyłącznie na ekranie. Jest to tym ważniejsze, że dzięki dotykowemu wyświetlaczowi wybór punktu ostrości jest znacznie szybszy i wygodniejszy. Jeśli chodzi o wizjer, to tutaj liczba punktów ostrości wzrosła o pół rzędu wielkości w stosunku do poprzedniej generacji aparatów z tej samej serii – 45 zamiast zaledwie 9. Korzystny obraz uzupełnia obecność 5-osiowej stabilizacji elektronicznej, która zastosowano po raz pierwszy w modelu EOS M5. Znacząco przyczynia się nie tylko do fotografów, ale także do kamerzystów.

Widzimy tu też rozciągnięty do 40 tysięcy jednostek zakres czułości ISO, a jednocześnie mówimy o jednostkach rzeczywistych, a nie generowanych przez algorytmy programowe w ramach funkcji rozszerzania. Przetwarzanie danych opiera się na jednym z najbardziej zaawansowanych procesorów DIGIC 7 w momencie wypuszczenia aparatu. Nawiasem mówiąc, ze względu na moc i szybkość przetwarzania danych zapewnia wysoką (stosunkowo) prędkość fotografowania seryjnego. Tutaj jest to 6.5 klatki na sekundę.

Bufor też jest tutaj powiększony, co też jest plusem – mieści aż 21 zdjęć w formacie RAW. Przypomnijmy, że możliwości poprzedniej generacji EOS 6D były trzy razy skromniejsze. Jedynym punktem jest to, że urządzenie może nagrywać wideo w maksymalnej rozdzielczości Full HD, ale z szybkością klatek 50/60 klatek na sekundę.

Korpus Canona EOS 5D Mark III

Ocena: 4.7

Wreszcie, SimpleRule nie mogło ominąć Mark III, trzeciej generacji EOS 5D. Ten model jest najdroższy spośród trzech prezentowanych aparatów Canona, mimo że jest bardzo stary – został wydany w 2012 roku, ale nadal cieszy się dużym zainteresowaniem. „Trzeci znak” z czasem zyskał nawet w kręgach zawodowych status swoistego wzorca.

Wymiary korpusu aparatu – 152x116x76mm, waga – 950g bez baterii. Pełne naładowanie, według producenta, powinno wystarczyć na 950 strzałów. Bagnet – Canon EF. Korpus wykonano z tego samego stopu magnezu, co inne aparaty Canon z tej i innych serii. Ochrona przed kurzem i wilgocią jest na poziomie wystarczającym do używania aparatu w niesprzyjających warunkach.

Mark III to klasyczna lustrzanka cyfrowa z dużą pełnoklatkową matrycą CMOS (matrycą) o rozdzielczości 23.4 miliona pikseli (22.3 efektywnej). Charakteryzuje się czułością ISO do 25600 jednostek rzeczywistych z rozszerzeniem programowym do 102400. Maksymalna rozdzielczość obrazu to 5760×3840 pikseli. Głębia cieniowania wynosi 42 bity.

Strzelanie seryjne w Third Mark jest bardzo dobrze zrealizowane – ograniczenie szybkości to 6 klatek na sekundę, a w połączeniu z drogim i wysokiej jakości sensorem autofokusa (taki sam, w jaki wyposażony jest model EOS-1D X pro) daje to imponujący wynik. Aparat można łatwo wykorzystać do wielu różnych zadań: fotografii artystycznej, reportażu, wydarzeń, sportu i innych. Wyspecjalizowane modele reportażowe dają oczywiście znacznie większą szybkość serii, ale tutaj twórcy nie mieli takiego zadania.

Ogólnie rzecz biorąc, jak wspomniano powyżej, Mark III jest jednym z najlepszych modeli w tej klasie pod względem kombinacji zalet, ale nie jest pozbawiony wad. Na przykład, jeśli brak stabilizacji można jeszcze zrekompensować obecnością w obiektywie, to stały nieobrotowy ekran LCD może już dość zauważalnie zmniejszyć elastyczność pracy podczas kręcenia wideo lub w trybie Live View. Wbudowany mikrofon mono można również skompensować zewnętrznym mikrofonem stereo.

Zestaw Pentax K-1 Mark II

Ocena: 4.7

Dopełnieniem wyboru najlepszych pełnoklatkowych lustrzanek jednoobiektywowych jest kolejna znana marka Pentax, a mianowicie seria K-1 drugiej generacji. Podobnie jak jeden z opisanych powyżej aparatów Canon, urządzenie nazywało się Mark II i tutaj trzeba zrozumieć, że są to zupełnie inne „Znaki”. Ten model nie jest szczególnie drogi niż pierwszy K-1, przynajmniej czasami. I nie ma w tym nic dziwnego – twórcy po prostu zamknęli niektóre niespójności oryginalnego modelu i wprowadzili kilka ulepszeń, poważnych, ale bez kardynalnych innowacji. Urządzenie zostało ogłoszone w lutym 2018 roku.

Wymiary części roboczej aparatu, bez obiektywu kitowego, to 110x137x86mm. Waga bez standardowej optyki – 925g bez baterii i 1010g z baterią. Autonomia zgodnie z paszportem powinna wystarczyć na 760 zdjęć, ale to, jak należy rozumieć, jest maksimum. Typ akumulatora to D-BG6. Bagnet – Pentax KA / KAF / KAF2.

Urządzenie wyposażono w matrycę CMOS o wysokiej rozdzielczości – 36.4 mln efektywnych pikseli, co daje maksymalną szczegółowość „obrazu” 7360×4912. Techniczna głębia kolorów wynosi 42 bity. Naprawdę wysokiej jakości pięcioosiowa stabilizacja Shake Reduction cieszy. Ciągłe fotografowanie, wręcz przeciwnie, jest trochę frustrujące, ponieważ nie zmieniło się od pierwszego K-1 – nie więcej niż 4.4 klatki na sekundę i bardzo skromny bufor, który może pomieścić tylko 17 zdjęć seryjnych w formacie RAW. W formacie JPEG zdjęcia z serii 70 zmieszczą się w buforze, ale to małe pocieszenie.

Specjaliści i zwykli użytkownicy są niemal jednogłośni w ocenie jakości i wytrzymałości systemu autofokusa. W tym modelu autofokus opiera się na 33 punktach, z czego 25 to punkty krzyżowe. Mark II otrzymał również zaawansowane algorytmy autofokusa. Podświetlanie ostrości, ręczna regulacja, celowanie w twarz – to wszystko też jest.

Pentax K-1 Mark II wyposażono w odpowiedni zestaw interfejsów – USB2.0, HDMI, gniazdo zdalnego sterowania, wejście mikrofonowe, wyjście słuchawkowe, moduł Wi-Fi. Model posiada również bogate opakowanie: akumulator, ładowarkę, kabel zasilający, muszlę oczną, pasek, oddzielną osłonę wizjera optycznego, zaślepki styku synchronizacji, montaż, mocowanie gorącej stopki i akumulator, dysk ze specjalistycznym oprogramowaniem.

Najlepsze kompaktowe aparaty pełnoklatkowe

A przegląd najlepszych aparatów pełnoklatkowych według magazynu SimpleRule zakończy najkrótszy, ale chyba najciekawszy wybór. Rozważymy w nim dwa modele kompaktowych aparatów pełnoklatkowych. I tutaj nie mówimy o „mydelniczkach”. To poważne aparaty, bardzo drogie, zwłaszcza Leica Q (Typ 116), mają po prostu swój specyficzny obszar zastosowania.

Sony Cybershot DSC-RX1R II

Ocena: 4.9

Przyjrzyjmy się najpierw kompaktowemu aparatowi Sony z obiektywem. Jest to druga generacja tej samej serii Cyber-shot DSC-RX1R, która po raz pierwszy została wydana w 2012 roku. Pierwsza wersja jest nadal aktualna, dostępna w sprzedaży i cieszy się zasłużonym popytem, ​​nie tylko ze względu na znacznie obniżony koszt od czasu jego wydania. Jeśli więc cena „dwójki” okaże się zupełnie niekomfortowa, warto przyjrzeć się bliżej oryginalnemu modelowi, biorąc pod uwagę, że „dwójka” nie jest żadną nowością – została wydana w 2016 roku.

Najpierw o oczywistym „chipie” – wymiarach. Tutaj widzimy naprawdę malutkie wymiary 113x65x70mm, wagę – 480g bez baterii i 507g z baterią. Respekt budzi oczywiście obiektyw – to ZEISS Sonnar T z wymiennymi dyszami, 8 elementami optycznymi w 7 grupach i soczewkami asferycznymi.

Różnica między pierwszą a drugą generacją RX1R jest wyraźnie widoczna już w zastosowanej matrycy. Tutaj jest to BSI CMOS o rozdzielczości 42 MP w porównaniu z 24 MP dla pierwszej generacji. Maksymalna rozdzielczość obrazu to 7952 × 5304. Głębia kolorów – 42 bity. Czułość mieści się w bardzo szerokim zakresie od 100 do 25600 jednostek rzeczywistych. Jeśli dodamy tutaj jeszcze „wirtualne” ISO, otrzymamy zakres od 50 do 102400 jednostek.

Tutaj oczywiście nie ma już lustrzanego wizjera optycznego, ale jest elektroniczny. Pierwsza wersja nawet tego nie miała. Jest też wysuwany ekran LCD. EVI zawiera 2359296 pikseli, a ekran LCD – 1228800. Rozmiar ekranu to najczęściej spotykane w aparatach 3 cale.

Warto też podkreślić, że model ten nie jest kontynuacją „bardzo bardzo” pierwszego RX1, a zmodyfikowaną wersją RX1R, w której twórcy zdecydowali się na usunięcie filtra optycznego niskich częstotliwości. Gdy taki filtr był jeszcze nowością, jego głównym zadaniem było usuwanie efektu mory. W rzeczywistości jego efekt okazał się niejednoznaczny, ponieważ wraz z morą „usunięto” część szczegółów obrazu, a nawet niewielką ostrość. Dlatego użytkownicy z aprobatą przyjęli zniesienie filtra – z morą można sobie poradzić w post-processingu zdjęć, a strat ostrości nie da się w żaden sposób zrekompensować.

Zestaw interfejsów jest konieczny, wystarczający, a nawet więcej: USB 2.0 z obsługą ładowania, wyjście słuchawkowe audio, wejście mikrofonowe, HDMI oraz bezprzewodowe moduły Wi-Fi i NFC. Akumulator jest wbudowany i ma bardzo skromną pojemność – według paszportu pełne naładowanie powinno wystarczyć na 220 zdjęć.

Leica Q (typ 116)

Ocena: 4.8

A przegląd najlepszych pełnoklatkowych aparatów według SimpleRule dopełnia legendarna marka Leica i jej kompaktowy pełnoklatkowy aparat z oryginalnym nazewnictwem nazwy – Q (Typ 116). Model został sprawdzony w czasie – został wypuszczony w 2015 roku i zbadany przez ekspertów praktycznie pod mikroskopem, ponieważ był praktycznie jedyną realną alternatywą dla opisanego powyżej RX1R (jeden i dwa) od Sony.

Pod względem kompaktowości Leica Q nie mogła przewyższyć poprzedniego modelu, ale to też nie było zadaniem. Wymiary jakie tutaj mamy to 130x93x80mm, waga bez uwzględnienia baterii to 590g a z baterią 640g. Obiektyw jest niewymienny o ogniskowej 28mm i aperturze F1.7. 11 elementów optycznych w 9 grupach. Są soczewki asferyczne.

Rozdzielczość matrycy CMOS odpowiada tutaj 24.2 milionom efektywnych pikseli, łączna liczba to 26.3 miliona. Limit rozdzielczości obrazu wynosi 6000 × 4000. Głębia kolorów według odcieni wynosi 42 bity. Zakres czułości wynosi od 100 do 50000 jednostek ISO. Jak widać, suche dane nie są tak imponujące, jak w przypadku modelu opisanego powyżej, podczas gdy cena jest porównywalna, a nawet wyższa na większości rosyjskich parkietów, co powoduje uporczywe poczucie przepłacania za markę. Jednak Leica to taka marka, że ​​może być warta nawet trochę dopłaty.

Aparat jest wyposażony w elektroniczny wizjer o rozdzielczości 3.68 megapiksela oraz 3-calowy dotykowy ekran LCD o rozdzielczości 1.04 miliona pikseli. Obsługiwane są karty pamięci SDHC, Secure Digital, SDXC. Interfejsy połączeń – Wi-Fi, USB2.0, HDMI.

Z oczywistych zalet tego modelu można wyróżnić i podkreślić ręczne ustawianie ostrości, które tradycyjnie dla Leiki pozostaje najlepiej wdrażane na całym rynku aparatów cyfrowych.

Uwaga! Ten materiał jest subiektywny, nie jest reklamą i nie służy jako przewodnik do zakupu. Przed zakupem należy skonsultować się ze specjalistą.